Aardige variant op het ‘afgelegen huis waar we lekker afgesloten zijn van de wereld en waar vast niks erg gaat gebeuren’ genre. Het monster is in dit geval niet het huis zelf (dat in de vorm van een poppenhuis al vroeg geintroduceerd wordt) of een beest dat ergens in de bossen verscholen zit, maar de bewoners zelf. Alle signalen staan op rood als alleenstaande vader met zijn nieuwe vriendin en twee kinderen naar the lodge afreist, maar uiteraard gaan ze toch. De echte mammie is er niet meer en de kinderen hebben niet bepaald zin in de nieuwe vlam. Zeker niet omdat ze ooit in een religieuze sekte zat waarmee het niet goed af liep.
The Lodge deelt het poppenhuis, de sekte en het gezinsdrama met Ari Asters ijzersterke Hereditary. Die vergelijking valt in het nadeel uit van The Lodge, maar het is toch een prima toevoeging aan het genre.