5/5
In vrij korte tijd hebben we alle seizoenen van deze serie gezien. Wat begon als een tip in de NRC (ga dit zien, vanaf aflevering 4 ben je verslaafd), bleek te kloppen. We waren inderdaad verslaafd aan deze bizarre serie die je steeds op het verkeerde been zet, alle aangeleerde verhaalwetten over boord zet en die bij vlagen zo aangrijpend is dat je m even moet pauzeren.Na de première in 2014 liet een groot deel van de HBO-abonnees de serie links liggen. Te vaag, te depressief, te lastig gewoon. Dat is jammer voor hen maar diegenen die wel keken, zagen iets onnavolgbaars. The Leftovers is gebaseerd op het gelijknamige boek van auteur Tom Perrotta. Het eerste seizoen blijft trouw aan het boek. De wereld is in diepe rouw en in totale verwarring nadat op 14 oktober 2011 twee procent van de wereldbevolking – 140 miljoen mensen – plotseling in het niets is verdwenen. The Leftovers begint drie jaar na deze zogenoemde Sudden Departure en focust op het kleine plaatsje Mapleton in de staat New York. Iedereen daar is wel iemand of iets kwijtgeraakt op die dag in oktober – variërend van geliefden tot mentale gezondheid.
Ik heb een dystopie tag gezet bij de serie, want dat is het in feite. Het gaat om de na-effecten van iets catastrofaals. Maar waar de wereld in veel van dat soort films en series er totaal anders uit ziet, is hier vooral alles hetzelfde. De ellende zit in de hoofden van diegenen die achter gebleven zijn. Het enige grote zichtbare verschil zijn de in het wit gestoken kettingrokende leden van een sekte die de Sudden Departure zien als het begin van het einde der tijden. De hoofdrol is voor de ijzersterke Justin Theroux als chief Kevin Garvey. Hij moet de orde zien te bewaken in Mapleton. Niet eenvoudig met een bevolking die wanhopig is en een sekte die voor onrust zorgt. Chief Kevin blijkt gaandeweg een spil te vormen in de levens van mensen die hun leven weer op de rit moeten zien te krijgen. Het morele hart van de serie is Nora, Kevins nieuwe relatie die haar drie kinderen verloor op die 14 oktober. Nora schiet voortdurend heen en weer tussen vastberadenheid, gelatenheid, wanhoop, woede en verdriet. Ze zoekt naar antwoorden die er niet lijken te zijn. Actrice Carrie Coon is fenomenaal in de rol.
De serie begint loodzwaar maar wordt gaandeweg steeds absurdistischer. Dat komt omdat er geen remmen zijn; alles lijkt mogelijk. Tot aan sterven en herrijzen, wormholes en parallelle werelden aan toe. Religie wordt er dus ook bijgehaald, maar niet zoals je zou verwachten. In seizoen twee wordt Mapleton verruild voor Jarden in Texas, een stadje die catastrofale dag juist op miraculeuze wijze gespaard bleef en daardoor een bedevaartsoort is geworden. Een complete verandering qua omgeving die maar weinig series zouden aandurven. Daarnaast wordt er een heel nieuw gezin aan de lijst met hoofdpersonen toegevoegd en speelt één aflevering zich volledig af in een alternatieve werkelijkheid, met Kevin Garvey als huurmoordenaar. Geen grap. In seizoen 3 verandert de setting van de serie opnieuw. De intromuziek is elke week anders, wat ook niet helpt voor identificatie. Maar het past in het absurdisme van The Leftovers, met zelfs een aflevering met een leeuw, een orgie en een man die beweert dat hij God is.
Het lijkt een chaos zoals ik het hier omschrijf maar dat is het niet. Je hebt na elke aflevering het gevoel van ‘wauw, wat heb ik nu weer gezien?’, en daar gaat het uiteindelijk om. Na de schitterende laatste aflevering, waarin tijd en ruimte niet meer lijken te bestaan en de hele geschiedenis langzaam duidelijk wordt, blijf ik met een brok in de keel achter. Er zit zoveel in deze serie dat je m over een tijd gerust helemaal opnieuw kan kijken. Dat ben ik zeker van plan.