4.5/5
Zo mogelijk nog donkerder dan seizoen 1, maar dat staat het genieten van deze weergaloze serie niet in de weg. Omdat de situatie al geschetst is kunnen de makers hier direct het diepe in. En de toeschouwer wordt dus ook direct die peilloze diepte in gegooid. June Osborne/Offred is zwanger, niet van de beoogde vader Commander Fred Waterford, maar van diens chauffeur Nick. Dat geheim draagt ze met zich mee, en het is niet bepaald de enige last die ze moet dragen. In seizoen 2 wordt June meerdere malen de wortel der ontsnapping voorgehouden maar het lukt haar niet dat ook te doen. Of wil ze niet?De gloomy atmosfeer van The Handmaid’s Tale blijft ook dit seizoen nadrukkelijk de aandacht opeisen en dat is, ondanks de zware materie, een feest om te zien. Er wordt nergens afgeremd, er wordt niet weggekeken, er wordt ons niets bespaard. Sterker nog, door het sprankje hoop dat er soms lijkt te zijn wordt de wreedheid van de situatie alleen maar benadrukt. Het hoogtepunt van dit spel tussen verdoemenis en hoop is de relatie tussen Offred en Serena, de onvruchtbare vrouw van Fred. Serena gelooft sterk in Gilead en het systeem dat het overeind moet houden, maar langzaamaan komen er scheurtjes in dat geloof. Die twijfel wordt gevoed door Offred in wie ze een tegenstander maar ook een inspiratiebron ziet. Het aantrekken en afstoten tussen de twee gevangen vrouwen vormt het hoogtepunt van dit seizoen. Daar staan een aantal missers tegenover. De makers doen er alles aan de status quo te handhaven door personages terug te halen of juist keihard onderuit te halen. Daardoor wordt de frustratie van de kijker (komt er nog ooit een eind aan deze ellende?) voortdurend gevoed. De grootste misser is echter het einde. Voor de voortgang van de serie is die wending nodig, maar het haalt ook alle opgebouwde steun voor Offred onderuit.
Niettemin was dit genieten op het allerhoogste niveau. Zowel visueel en auditief als inhoudelijk. The Handmaid’s Tale kun je prima sec bekijken, als een fictieve wereld die nooit werkelijkheid zal worden. Maar het is vooral interessant om het juist als een reëel toekomstscenario te zien en als een commentaar op de macht van de conservatieven en Christelijk rechts in de VS. Met aan het hoofd een Commander die overal complotten ziet, rechts-extremisten de hand boven het hoofd houdt en feiten als een relict uit het verleden ziet. Een onwaarschijnlijk mooie maar ook zware serie.