4/5 

Ik kan niet echt zeggen dat ik een Formule 1 fan ben. Vroeger, toen ik nog met regelmaat naar Studio Sport keek, werd ik er wel door geboeid als er weer eens een samenvatting van een race werd uitgezonden. Maar toen de sport naar de commercielen ging, waar de liefhebbers complete wedstrijden konden kijken, ben ik het wat uit het oog verloren. Maar de hoogtijdagen van Ayrton Senna kan ik me nog wel goed herinneren.

Senna is een documentaire over de legendarische coureur, beginnend bij zijn successen in de kart eind jaren 70 via zijn overstap naar de Formule 1 in 1984, zijn rivaliteit met Alain Prost en zijn dood in een crash op Imola in 1994. Het sterke aan de docu is de manier waarop het verhaal verteld wordt. De film bestaat volledig uit archiefbeelden, voorzien van voice-overs. Geen talking heads dus die voor de camera herinneringen ophalen. En die archiefbeelden zijn veelal fascinerend. Senna is gedurende 15 jaar, vanaf zijn doorbraak in de kart tot aan zijn dood, vrijwel constant gefilmd. Tot zelfs in zijn auto (wat echt prachtige shots oplevert). Niet alleen tijdens de race, maar ook in de training en voorgesprekken met andere coureurs. Hij werd heel vaak geinterviewd, kwam veel op TV en zelfs in zijn priveleven ging de camera aan. Regisseur Asif Kapadia put daar vrijelijk uit en het levert een prachtig portret op.

Senna’s nemesis was Alain Prost, le professeur. De coureur die zo berekenend kon racen dat hij vijfde werd als dat precies genoeg punten opleverde voor een kampioenschap. Senna verafschuwde die houding. Hem stond maar 1 ding voor ogen: winnen. Koste wat kost. Het is wel duidelijk aan welke kant de makers staan. Prost komt over als een enorme zeurkous die niet tegen zijn verlies kon. De waarheid zal wel iets meer in het midden liggen, maar dat Senna de beste coureur was lijkt wel vast te staan. Iets dat ook uit een poll uit 2009 onder 217 F1 coureurs naar boven kwam. Hij was echter slecht in het politieke circus dat ook hoort bij de Formule 1. Dat heeft hem minstens 1 kampioenschap gekost.

Wat me het meest bijblijft is de persoon Ayrton Senna. Een intelligente gevoelige jongen die wilde racen, steeds tegen muren opliep maar zijn talent en zachte karakter recht overeind wist te houden. Het James-Deaneffect kleeft aan hem, maar het zou toch interessant zijn te weten wat de immens populaire Senna had kunnen betekenen voor zijn vaderland.