Hoop Dreams

5/5 

Het verhaal van Hoop Dreams is zo onwaarschijnlijk dat het wel echt gebeurd moet zijn. Geen screenwriter kan zoiets verzinnen. In deze bijna 3 uur durende documentaire worden twee zwarte jongens uit een achterstandswijk in Chicago gevolgd tijdens hun jarenlange jacht op basketballsucces en een plek in de NBA. William Gates en Arthur Agee hebben veel gemeen: beiden hebben het niet bepaald breed thuis, beiden zijn geen echte uitblinkers op school en allebei zijn ze uitzonderlijk getalenteerde spelers. Dat ziet ook een talentscout van het St. John’s College, een school in een buitenwijk van de stad met een lange basketballgeschiedenis. De twee beginnen daar aan een traject waarvan niemand, zowel de jongens zelf als hun ouders en de makers van de film, had kunnen bedenken dat het zo zou lopen als hier wordt getoond.

Hoop Dreams is een schitterende documentaire die me gedurende de hele looptijd aan het scherm gekluisterd houdt. Het drama speelt zich op vele niveaus af, van de verschillende richtingen die William en Arthur noodgedwongen opgaan tot de ellende rond hun vereiste SAT-scores die ze maar niet gehaald krijgen en een vergelijkbaar probleem met hun beide vaders. Het emotionele hart ligt echter bij de moeders die ondanks alle tegenslagen en financiële ellende achter hun zonen blijven staan er ervoor zorgen dat ze elke dag weer opnieuw de strijd aangaan.

De makers laten zien hoe meedogenloos de strijd is om aan de top van de Amerikaanse basketball foodchain te komen, en de nietsontziendheid waarmee scouts en trainers jagen op die spelers die een school verder kunnen brengen in lokale en landelijke competities. De makers volgden de twee gedurende 6 jaar en schoten zo’n 250 uur aan film. Het is altijd nog een betere ratio dan de kans om als speler daadwerkelijk de NBA te halen: van de 500.000 spelers die het elk jaar proberen bereiken slechts 25 toppers deze basketbalhemel. De hoop dream blijft meestal een droom. Zelfs de grootste hater van deze sport kan niet om de kracht van deze film heen.