4/5
Ik geloof dat ik bij het herzien van Jackie Brown toch iets kritischer ben geworden dan destijds bij de release, en ook meer dan het geval is bij Pulp Fiction. Jackie Brown wordt vaak de meest volwassen film van Quentin Tarantino genoemd, en dat is ook terecht. Maar omdat Tarantino zelf nooit volwassen is geworden blijft JB een wat vreemde eend in de QT-bijt.Dat volwassen zit m vooral in de relatie tussen Jackie Brown en Max Cherry, de bailbondsman. Beiden hebben al veel meegemaakt en komen tot het besef dat ze hun levens niet meer elke richting in kunnen sturen die ze willen. Het aantal opties wordt rap minder, zeker voor Jackie. En Max vraagt zich af wat hij in hemelsnaam nog te zoeken heeft in zijn werk, dat zich vooral in de nachtelijke uren en op louche plekken afspeelt. De twee vinden elkaar en praten met groeiende affectie over de (hun?) toekomst. Daarbij weet Tarantino uitstekend maat te houden en kun je als kijker meedenken over wat die toekomst hen zal brengen. Het zijn de twee meest volwassen en ‘ronde’ personages in zijn oeuvre, en dat is een compliment waard.
De film zit vol met typische QT twists: conversaties over voor de plot irrelevante zaken, close-ups van vrouwenvoeten, bikinigirls met machine guns, de voordelen van vinyl boven cd’s en een soundtrack met mooie maar obscure 70’s hits. De overige acteurs zijn stuk voor stuk uitstekend, met voorop Samuel L Jackson als de louche wapenhandelaar Ordell Robbie. Niemand kan een Tarantinoline met zoveel overtuiging brengen als hij. Maar de plot van JB is onnodig verwarrend, ook al wordt dat (itt Pulp Fiction) chronologisch opgediend. Dat verhaal is overigens vrij simpel maar er wordt zoveel gepraat en gedraaid dat de logica op een gegeven moment weg is. De scene met de shopping bags wissel in de mall wordt vanuit drie perspectieven belicht en is (hoewel de plot er niet echt helderder van wordt) heerlijk om drie keer te zien. Daar zie het plezier waarmee Tarantino zich op zijn eigen film werpt. Als geen ander weet hij schijnbaar eenvoudige bezigheden op een nieuw niveau te tillen, of dat nou het luisteren naar muziek is of iets drinken in een bar. De film bevat veel memorabele momenten en een aantal niet te missen Tarantinoquotes. Maar naarmate die film vordert kom je wel tot een pijnlijke conclusie: JB is gewoon te lang. Als Tarantino er een half uur uitgehaald had was de film nog beter geweest.