Het debuut van Guido van Driel (gebaseerd op zijn graphic novel Ommekaar in Dokkum) is vooral visueel interessant maar laat te wensen over als het over plot en coherentie gaat. Yorick van Wageningen is uitstekend als de gangster Ronnie die op het Friese platteland een nieuwe fase in gaat, na een keihard verleden aan de andere kant van het IJsselmeer. De flashbackstructuur werkt goed en de film zit vol prachtig gefilmde scenes en strak gekadreerde shots.
Ik blijf toch heel gevoelig voor een strak verteld verhaal met een opeenvolging van scenes die logisch aanvoelt. Ook de rondlopende personages moeten wat mij betreft een rol spelen waar ik wat mee kan. Een wat traditionele kijk maar ik ben dan ook opgegroeid met de dramawetten van Hollywood. In De wederopstanding van een klootzak loop ik geregeld tegen de grenzen van die wetten aan. Vooral met de tweede verhaallijn rond de asielzoeker Eduardo kon ik weinig. Maar als ik over die missing links heen kijk blijft er veel te genieten over. De wederopstanding mag vrij letterlijk genomen worden. Als een pasgeboren baby staat Ronnie in de Friese klei en zijn nieuwe zelf is mijlenver verwijderd van de oude klootzak. Dokkum verwordt hier tot een magisch oord waar de fouten van zondaars schoongewassen worden.
