Wolf

3.5/5 

Jim Taihuttu weet hoe zich te profileren. In interviews spreekt hij zich uit voor zelfredzaamheid in de Nederlandse filmwereld. Niet je hand ophouden maar er zelf keihard voor gaan, soms tegen de klippen op. En met de films die hij (vooralsnog) maakt zorgt hij er nadrukkelijk voor zich niet in een genrehoek vast te zetten. Zijn debuut Rabat was een feelgood roadmovie met een paar dramatische trekjes, maar Wolf is van een heel ander kaliber. Rauw, nihilistisch en in effectief zwart-wit gefilmd volgt hij de gedoemde Majid in zijn pogingen om zijn kansloze achtergrond maar vooral zijn destructieve zelf te ontvluchten.

Die tocht weet Taihuttu indrukwekkend te filmen en Marwan Kenzari is erg sterk in de hoofdrol. Het probleem van Wolf is echter dat de film teveel herinneringen aan betere voorgangers oproept. Meest in het oog springend zijn La Haine en Un Prophete, maar het niet los kunnen komen van een crimineel levenspad is een veelgebruikt filmthema. Toch weet Taihuttu er wel een sterke draai aan te geven door het geweld en de koppigheid waarmee veel van dit soort figuren door het leven gaan te combineren met Amsterdamse galerijflats, een allochtoon gezin met een autoritaire maar machteloze vader en een Turkse drugsbende die Majid langzaam maar zeker het verkeerde pad optrekt.