4/5
Irene gaf m een 7. ‘Die Frances is me toch iets te ongrijpbaar’ was (mijn verkorte versie van de) conclusie. Van mij krijgt Frances een 8. Ik kon me prima identificeren met deze 27-jarige naar een danscarrière hengelende maar nooit echt doorzettende blonde spring-in-het-veld.Dat is het mooie van film. Je leeft mee met mensen die mijlenver van je afstaan maar altijd wel ergens een link met je hebben. De ene keer is die link nogal vergezocht, de andere keer is het megaduidelijk. Frances gaat nooit echt ergens voor en dat is een karaktereigenschap die mij wel bekend voorkomt. Greta Gerwig weet de bijbehorende naïviteit, onzekerheid en een zekere apathie prachtig over te brengen. Ik vond de band met haar beste vriendin niet altijd even geloofwaardig (die vriendin staat daar overigens ook iets anders in) en je kunt in Frances Ha ook niet echt van een plot spreken. Maar dat maakt weinig uit. Gerwig sleept me mee met haar kinderlijke enthousiasme waarin ze de stad als speeltuin gebruikt en mensen die ze ontmoet steeds op het verkeerde been zet. Je wilt haar af en toe wel door elkaar rammelen (‘Ga toch eindelijk eens wat doen meid!’) maar tegelijk weet je dat het wel goed komt met haar.