4/5
Een film die al zo lang bij me is als ik me kan herinneren, omdat ik m als kind al met pa zag en we er beiden verrukt over waren. Door de tijd waarin het verhaal speelde, door alle intriges, door de kostuums en de mooie vrouwen (met oa een prachtige Janet Leigh). Maar vooral door het schermen. Ik had toen nog niet gehoord van de term ‘swashbuckler‘, maar dit is er wel een klassiek voorbeeld van. Ik had destijds dan ook vooral oog voor de schermduels en dat is ook nog steeds het sterkste punt van de film. Maar de rest mag er ook zijn, al is het terugbrengen van de Franse Revolutie tot wat geruzie tussen de adel en een handjevol opstandelingen wat kort door de bocht.Scaramouche is een verfilming van een boek van Rafael Sabatini, wiens boeken vaker vertaald zijn naar film. De titel komt van de clown uit de Italiaanse commedia dell’arte, een rol die hoofdrolspeler Andre Moreau (Stewart Granger) op een gegeven moment gedwongen moet spelen omdat hij verdacht wordt van landverraad. Hij zweert wraak op de Marquis de Maynes (Mel Ferrer) omdat die zijn broer in een duel vermoord heeft. Vermoord is het goede woord omdat die markies de beste zwaardvechter van het land is en zijn tegenstanders weinig kans hadden. Ondertussen zitten er 2 vrouwen achter Moreau aan waarvan er ook 1 beloofd is aan De Maynes. Door de vermenging van de klassenstrijd en de scenes met het toneelgezelschap waarvan Moreau deel uit gaat maken heeft de film op veel fronten wat te bieden. Maar de duels springen er wel uit. De film zit er vol mee en het is elke keer weer genieten als de zwaarden getrokken werden. Uiteraard moet er ook een verliezer zijn, maar dat moment wordt discreet getoond. Het gaat om het schermen zelf, een ballet van kruisende degens en lichamen die elkaar omcirkelen. Ferrer is de ultieme aristocraat: hooghartig, overtuigd van zijn gelijk en tot uitsterven gedoemd. Hij speelt de rol van de markies met overtuiging, en hij is hier een man ‘you love to hate‘.
Het laatste duel speelt zich af in de Parijse opera, en is een minuten lange demonstratie van ouderwetse Hollywoodchoreografie. Het duel schijnt het langste te zijn dat ooit op film is vastgelegd. Om maar een cliché te gebruiken: zo worden ze niet meer gemaakt.
