Ik had er al over gelezen in filmbladen, een verhaal dat al vaak is verteld maar toch steeds goed werkt in cinema. Elke generatie moet het sekswiel opnieuw uitvinden en dan blijkt het met die hele emancipatie maar langzaam te gaan. Consent is hier een begrip dat voor de jongens nogal rekbaar is. De meiden doen intussen alsof ze in control zijn maar de realiteit is anders. Goede seks tussen partners die zich op hun gemak voelen bij elkaar is hier in elk geval nergens te vinden.
De stijl doet denken aan Harmony Korine’s Spring Breakers (die ik in 2013 op het IFFR zag). Het gemak waarmee er hier over seks wordt gepraat en het emotieloze waarmee die wordt bedreven, lijken sterk op Kids, de geruchtmakende film van Larry Clark uit 1995 die is geschreven door diezelfde Harmony Korine. De meisjes hier zijn echter vooral heel Brits en nog wat naïever. Meisjes die op het punt staan vrouw te worden, zo aantrekkelijk mogelijk moeten zijn en emotioneel niet gewapend tegen de schade die deze overgang aan kan richten.
Tara en haar vriendinnen Skye en Em gaan feesten op Kreta, een vakantie die voor Tara vooral het verliezen van haar maagdelijkheid moet betekenen. Op haar zestiende is het een gênant label waar ze wanhopig vanaf wil. En waar kan ze dat beter doen dan op het feesteiland? Als het hier niet lukt dan lukt het nergens. Een groot deel van de druk om haar maagdelijkheid te verliezen is overigens dat Tara zich niet het buitenbeentje wil voelen tussen haar meer ervaren vrienden. Een situatie waarin vriendschap ook toxic kan worden. Em gooit dit feit er tijdens een drinkgelag met een groep jongens zomaar uit en iedereen reageert vol ongeloof. Zestien en nog maagd? Dat gelooft toch niemand?
Zo wordt de hele vakantie meer een marteling voor Tara dan een feest, zeker ook als het dan toch echt gebeurt. Woorden werken niet in zo’n situatie en Tara heeft ze ook niet. Daarom vertelt haar gezicht wat er gaande is. Moest ze niet iets voelen, emotioneel dan? Zou ze niet de tijd van haar leven moeten hebben? Moet je elkaar niet eerst leren kennen dan? Dat ze in feite verkracht is, lijkt niet echt tot haar door te dringen. De kloof tussen de verwachtingen van het vrouw-zijn en de realiteit wordt hier pijnlijk duidelijk. Het thema is van alle tijden, denk aan films als Diep, Easy A, Spetters en Splendor in the Grass of een serie als My So-called Life, maar de akwardness en de sociale druk komen nou eenmaal elke generatie terug. Geweldige hoofdrol ook van Mia Mckenna-Bruce, die met weinig woorden alles over weet te brengen.