Ik zie toch veel films in zo’n jaar, denk een stuk of  200 in de afgelopen 11 maanden, maar Dogtooth is wel de vreemdste tot nu toe. Al tijdens het IFFR willen zien maar toen kwam het er niet van. Dogtooth draait om een gezin dat in totale afzondering leeft. De moeder, de volwassen zoon en de dochters komen nooit buiten de omheining die hun villa van de buitenwereld scheidt. De ouders hebben een eigen woordenboek voor de kinderen gecreëerd wat leidt tot bizarre conversaties, en zo zijn er wel meer vreemde regels waar de jongen en de meisjes zich aan moeten houden. Vader gaat als enige de deur uit, steeds met de waarschuwing hoe gevaarlijk die buitenwereld wel niet is.

Deze tweede speelfilm van de Griekse regisseur Giorgos Lanthimos is zowel een portret, zij het extreem uitvergroot, van een modern Grieks gezin waar de kinderen lang thuis blijven wonen en zo afhankelijk zijn van hun ouders. Maar Lanthimos laat ook zien waartoe machtsstructuren, -misbruik, groepsdwang en een voortdurende competitie tussen in dit geval gezinsleden kunnen leiden. Het ingetogen en secure acteerwerk zorgt ervoor dat ik Lanthimos’ visie blijf volgen, tot voorbij eerder mogelijk gehouden grenzen. Langzaam wordt ik dit bizarre gezin ingezogen en maak zo van dichtbij mee hoe ook hier deze mechanismen opsteken en hoe het gezin er uiteindelijk aan tenonder lijkt te gaan.