Mooi van eenvoud, vergeleken met de Amerikaanse remake. Het Britse politieke systeem is altijd vooral silly geweest, dat zie je nu ook wel weer met alle Brexitkolderiek, maar begin jaren 90 was het ook nog eens een stukje onschuldiger. Daar staat dan weer tegenover dat Francis Urquhart (Ian Richardson in de beste rol van zijn carrière), de Chief Whip voor de Conservatieve Partij, een stuk sluwer is dan Frank Underwood.
Beiden komen weg met moord en beiden vechten zich een weg naar de top, maar Urquehart doet dat met een fascinerende onderkoeldheid en hij weet ook steeds twijfel te veroorzaken over zijn intenties. Hij ontkent aanvankelijk ook enige ambitie voor het partijleiderschap te hebben. Maar ja; duty calls..
In deze miniserie, en de twee vervolgen uit 1993 en 1995, bindt hij jonge journalisten en politieke enthousiastelingen aan zich, om ze weer van de hand te doen als ze hun rol hebben vervuld. Het is vooral interessant om alle overeenkomsten tussen het origineel en de remake te spotten en te zien wat de Britten juist anders deden. De UK versie was een stuk bescheidener van opzet (ook letterlijk, in de vorm van 3 miniseries), in een tijd dat series nog niet de standing hadden die ze nu hebben. Dat is ook vaak te zien waardoor de Britse variant soms nogal kneuterig over komt. Maar in de politieke intrige hoeven ze niet voor de Amerikanen onder te doen.
You might think that, but I couldn’t possibly comment.’