4.5/5
Normaliter is het voor een zittende president een fluitje van een cent om de nominatie van zijn partij voor de volgende verkiezingen binnen te halen. Maar niet in het universum van Frank Underwood. In een sterk staaltje ‘bovenop de realiteit zitten’ is er ook in het fictieve Washington een heftige strijd gaande om die nominatie. Zijn Democratische opponent Heather Dunbar lijkt er met de buit vandoor te gaan. Maar waar Clinton en Sanders in het echt nog vechten, wordt Dunbar door Underwood verslagen en stoomt hij door naar de echte eindstrijd. Tegen een ijzersterke tegenstander en met een verrassende running mate.Het seizoen begint met de opgegraven strijdbijl tussen Frank en Claire, maar naarmate de tijd vordert, en Claire nieuwe kansen voor zichzelf ziet om in de spotlights te blijven, groeien de echtelieden weer naar elkaar toe. Al gaat dat hard tegen hard en schroomt Frank niet zijn eigen vrouw te kleineren als hij dat nodig acht. Maar als hij het loodje lijkt te leggen na een aanslag, door een in een eerder seizoen op een zijspoor gezette journalist, lijkt de band toch echt te herstellen. Maar ze zijn nog ver verwijderd van tegenstander Will Conway. De Republikein lijkt de ideale schoonzoon met zijn viriele uitstraling en jonge gezinnetje. Ondertussen wordt er stevig aan de poten van Underwood gezaagd door journalist Tom Hammerschmidt, collega van de aanslagpleger.
Vuurwerk van begin tot eind dit seizoen met voorop het heerlijke aan- en afstoten tussen de echtelieden. Daaromheen cirkelen talloze gieren die iets mee hopen te pikken van wat er zoal sneuvelt in dit gevecht. Alles wat verder nog lastig kan worden is een prooi voor opperopruimer Doug Stamper. Het lijntje dat alles moet verbinden is Thomas Yates, de biograaf annex scriptschrijver van de Underwoods die met zijn minzame lach het gekrakeel aanschouwt.
Minpunten zijn er ook: de geloofwaardigheid van verhaallijnen en gebeurtenissen wordt steeds meer een dingetje. De Underwoods kunnen wel met erg veel wegkomen en de manier waarop ontwikkelingen soms ingezet of gestopt worden, gaat je voorstellingsvermogen vaak te boven. Ook wordt House of Cards steeds meer een achtbaanrit waarbij de plot van de ene climax naar de andere holt. In de eerste twee seizoenen was er nog een spanningsboog die echt over dertien afleveringen gerekt werd. In die opeenvolging van climaxen is weinig ruimte voor karakterontwikkeling of reflectie. Deze trein dendert maar door, tot aan de finale toe. Een finale die vooral vooruit kijkt, alsof de makers zelf niet kunnen wachten tot seizoen vijf start.