Divergent is de verfilming van de eerste roman van een trilogie. Dat is niet de enige overeenkomst met The Hunger Games en The Maze Runner. Net als in die boeken en films draait het om een toekomst waarin de wereld verdeeld is in facties die elkaar in een precaire balans houden, waarin iedereen zich moet (en wil) voegen in een groep en de protagonist voor zichzelf op leert komen. De drie Young-Adultseries zijn een grote hit bij de doelgroep en ik kan er ook wel van genieten. Al zie ik ook de vele cliche’s die voorbijkomen en de overeenkomsten met al die andere films over deze thematiek.
De facties zijn ingedeeld aan de hand van persoonlijkheidskenmerken, waarmee het een interessante kijk geeft op het wereldbeeld van jongeren. Waar hoor ik bij? En hoe leer ik erbij te horen als het niet standaard in me zit, zoals het geval is bij de heldin in deze film? In de andere voorbeelden zat daar nog een macht boven die alles controleerde, maar in Divergent regelen de facties het onderling. De voorspelbaarheid ligt nogal op de loer met een timide meisje dat zich ontpopt als strijder en uiteindelijk (natuurlijk) winnend aan de finish staat. Maar onderhoudend is het wel en visueel is er veel te zien met een half gesloopt Chicago als achtergrond.
