De advocatuur is een vak dat uiterst geschikt is voor film omdat het zowel iets heel nobels als iets heel corrupts kan hebben. De advocaten die in het begin van Dark Waters bij elkaar zitten vertegenwoordigen de grote chemische bedrijven en ze doen het er goed van. Als een van hen besluit een zaak te beginnen TEGEN de grootste klant dan is dat voor iedereen ineens de wereld op z’n kop.
Wat volgt is een klassiek verhaal van een man die het rabbit hole van de DuPont ellende invalt en depressiever maar ook getergder wordt naarmate hij meer van de waarheid ontdekt. Het chemische bedrijf heeft jarenlang het giftige PFAS (van de anti-aanbakpannen en de regenjassen) geloosd in het water van Parkersburg, West Virginia. Advocaat Robert Bilott kan nauwelijks geloven wat hij ontdekt. Hij realiseert zich dat talloze mensen in dat gebied de chemische stoffen in hun lichaam hebben opgenomen, met enorme gevolgen voor hun gezondheid. Tot zijn afgrijzen komt hij erachter dat het vrijwel onmogelijk is te strijden tegen een megabedrijf als dit. De chemiereus heeft iedereen in zijn macht. Van de advocaten en de wetenschappers tot de bewoners zelf. DuPont is namelijk de grootste werkgever van Parksburg.
Dark Waters zal vast wel zaken iets dramatischer aanzetten dan hoe het in werkelijkheid is gegaan. Maar de strijd van Bilott heeft ook in het echt meer dan 20 jaar geduurd. Maar de langste adem wint. De film is gebaseerd op een artikel in New York Times Magazine: The Lawyer Who Became DuPont’s Worst Nightmare.
Dat zegt genoeg. DuPont moest uiteindelijk een bedrag van 671 miljoen dollar betalen. Een enorme som geld maar daar staan wel meer dan 3500 doden (and counting) tegenover. Bilott strijdt intussen verder want DuPont is niet het enige bedrijf dat dit soort misdaden heeft begaan.