Het leek een leuk idee, klimmen naar de top van half dome, De rots die waakt over Yosemite Valley. Er stond wel dat het ‘extremely strenuous’ was, maar wij dachten ‘wij zijn hikers’ laat ons maar eens zien wat we kunnen. Dus stonden we om 6 uur vrolijk op om naar boven te rennen, want dat is wat we doen, rennen. Het eerste stuk was grappig, van die nette paden en trappen die leiden naar de eerste twee watervallen. Gigantische watervallen en prachtige regenboogeffecten door nevel en de zon die daar dwars doorheen scheen. In 1,5 uur stonden we boven, dat gaf de burger moed.
Het stuk daarna duurde een eeuwigheid, wat ik eigenlijk pas doorkreeg toen we weer afdaalden. Er kwam gewoon geen einde aan. Op een gegeven moment – nog onderweg naar boven – kwamen we uit op een plek van waar je echt een superview had over de vallei. Een prettig briesje en een zachte ondergrond, de perfecte plek om even uit te rusten. En links de half dome met een sliertje mensenmieren die er overheen trokken. En dat trekt dan toch, je krijgt pas rust als je weet waar je aan toe bent, en dus MOET je weten hoe ver het nog is. En dus -hop- trokken we weer verder.
Enfin, wij die half dome op, en daar zit je dan midden op een kale rots, uitgeput en met wankele beentjes, links een afgrond, rechts een afgrond, geweldig uitzicht over oneindige bergen en malle pieken in de stikhete zon, in de wetenschap dat de enige weg terug weer naar beneden is, over diezelfde steile rots. Op de top van die rots kijk je dan ook nog tegen een blok graniet aan (de half dome). En die moet je dan nog op, via een soort kabelbaan waaraan je jezelf op moet trekken. We zijn zo kapot dat we beiden besluiten dat maar voor een andere keer te laten. Het prachtige punt waar we op dat moment zitten is al mooi genoeg. Het uitzicht over de hele valley is fantastisch.
De terugweg duurde eindeloos. Ik was te moe om het grappig te vinden. Ooit eens eerder in Australie daalden we -na een houseparty- af via trappen naar beneden, en na elke bocht was er weer een trap en weer een. Ik vond dat toen hilarisch, alsof ik via een geheime tunnel dwars door de grond aan de andere kant van de wereld uit zou komen. Maar nu wiebelden m’n benen onder me vandaan, en hoeveel we ook daalden en daalden, het leek alsof de berg een grapje met ons uithaalde door zich telkens uit te strekken. Heel vermoeiend, zeker omdat er zich een lullig resultaat in m’n teen ontwikkelde. Het laatste stuk heb ik dan ook op blote voeten afgelegd. Niet bepaald een aanrader, maar op dat moment de enige weg…
‘Go climb a rock’ zie je hier steeds op t-shirts, maar Half Dome, you killed me!