Vannacht voor het eerst in ons tentje geslapen. Ergens middenin de nacht word ik wakker van diep gesnuif naast de tent. Her en der over de camping hoor je dingen omvallen, het kletterend geluid van aluminium pannen en plastic borden. Verstijfd lig ik in m’n slaapzak en durf niet te bewegen. Erik hoort niks want is in diepe slaap. M’n ogen wijd open zie ik schaduwen vlak langs de tent voorbij komen. Ik luister of ik ritsen van andere tenten hoor of het licht van schijnwerpers of zaklampen zie. Niks van dat al. Ik wil m’n tent opendoen om te zien wat daar is, maar ik durf niet. In m’n hoofd scan ik snel hoe we onze picknicktafel ook alweer hebben achtergelaten, en of ik de geluiden goed kan lokaliseren. Opnieuw diep gesnuif, echt vlak naast me. Dat is echt niet van een marmot of een chipmunk. Erik wordt een beetje wakker en ik zeg: ik hoor en zie grote dieren om de tent. Oh, zegt Erik, en draait zich om en slaapt verder. Ik blijf nog een tijdje zo liggen, durf me niet te bewegen, wil geen aandacht vestigen op onze tent. Na een tijd word ik moe en val in slaap.
Om 7.30 worden we wakker en Erik is nog niet de tent uit of onze Texaanse buurman komt aanrennen met zijn foto-toestel. Hij sliep op een soort stretcher met een muggennet er omheen en werd om 6 uur wakker van een grote groep ‘Elk’ (reuzeherten) die een bezoekje brachten aan de camping. Twee joekels stonden vlak naast onze tent, laat hij ons zien op een foto. Later die ochtend zagen we de groep voorbij trekken door het grasland achter ons, en ze bleven maar komen. Zeker 35 exemplaren hebben we geteld, groot en klein. Fantastisch hun tred, zo relaxed, zo reggae. Vannacht gaat bij elke snuif de tent wijdopen!!
We hebben geklommen vandaag (2000ft) naar Timber Lake op 11000 ft. Een mooie tocht op zachte bodem, langs bergranden en -beekjes, door helgroene weilanden en op de achtergrond dus die nevelen van bomen. Her en der een joekel van een rots omzeilend neurieen wij de ’theme-song’ van ’the house of the prairie’. Het meer is prachtig en stil…alhoewel…al gauw merken we hoe de ‘locals’ ons verwelkomen en zich letterlijk op ons storten. Het zijn muggen, en het worden er met de minuut meer. Een rollertje anti-spul rollen we leeg op onszelf, maar heeft geen effect op deze overdaad. Er zit niks anders op: terug naar beneden. Halverwege gaat het regenen, verkoelende drupjes zijn het, en op de`achtergrond grommen de wolken. Er is onweer op komst, zoals gewoon is hier rond een uur of twee. Om drie uur zijn we beneden en we slaan het portier van onze cobalt nog niet dicht of het klettert naar beneden. We zetten onze stoelen in de rellax-stand en genieten nog even na.
🙂
Erik: De rest van de middag hangen we wat rond ik een coffeeshop in Grand Lake, een plaatsje net buiten het park. Onze eerste koffie van vandaag en er is Wifi zodat we lekker aan het weblog kunnen werken. Ook proberen we de planning rond te krijgen voor ons bezoek aan de Cheyenne Frontier days. Maar dat zal moeilijk worden. Er is namelijk geen hotel meer te krijgen. Ik vrees dat het een kort bezoekje wordt. Later meer.
[geo_mashup_map]