‘This city isn’t build on winners, it’s build on losers’
Deze duidelijke uitspraak van de propper die ons het time-share sales event wist aan te praten spreekt boekdelen. Je ziet het overal om je heen. Niet zozeer als we gewoon over The Strip wandelen. Daar lopen vooral de toeristen die met veel bravoure en in hun mooiste outfits (veel vriendinnengroepjes die ‘a night on the town’ zijn) gaan flaneren op deze Boulevard of Broken Dreams.
Alhoewel. Ook in de volle zon duiken de losers met regelmaat op. Het meest opvallend zijn de ‘beautiful girl’ Mexicanen. Overal op de Strip staan ze, gekleed in dezelfde t-shirts met in hun hand een aantal kaartjes. Op hun shirts staat: ‘a beautiful girl delivered to you in 20 minutes, call xx-xxxxxx’. En op de kaartjes staan dan fotos van die (naakte maar met sterretjes op de erogene zones geplakte) girls. Met een luide tik met die kaartjes trachten ze je aandacht te trekken en je een kaartje in de hand te drukken. Annemet wordt genegeerd, maar ik moet alle moeite doen ze te ontwijken. Ook al is het hardstikke duidelijk dat ik al een beautiful girl heb, die aan mijn zijde wandelt. De hele dag staan ze daar, als een leger gebrainwashte zombies. En die girls zitten dan ergens op een bankje, klaar om binnen 20 minuten ergens te zijn.

Er is weinig schaduw op de Strip, maar als er eens een plekje is wordt dat direct benut door een van de andere losers. Zo zijn daar uiteraard de ‘homeless’ en de ‘disabled’. In die zin is deze stad niet anders dan de andere, al steekt hun staat van zijn nog schriller af tegen al die glitter, glamour en gold om hen heen. Er is nog een tweede leger aan losers, al zou je die met enige fantasie ook als ondernemers kunnen zien. Dat zijn de waterverkopers. Ze trachten ‘icecold bottled water for 1 dollar’ te verkopen, vanuit een koelbox met ijs en flesjes. Ondernemend zijn ze dus wel, maar doordat het er zoveel zijn kan ik me niet voorstellen dat er een droge boterham mee te verdienen is.

De grote massa aan losers tref je binnen aan, in al die casino’s. Het zijn vooral losers omdat ze zelf niet doorhebben dat ze dat zijn, want hoe lang blijf je in een ‘winning mood’?
Aan de roulette-, baccarat, poker-, blackjack- en andere tafels valt het nog wel mee. De mensen die daar zitten lijken nog wel ‘a good time’ te hebben, al dan niet voorzien van vele drankjes die door playboy bunny achtige dames geserverveerd worden. Die laatste zijn overigens nog een aparte groep binnen de losers. Op ons komt het vooral erg sneu en vrouwonvriendelijk over als ze daar rondlopen in een outfit die meer met vergane glorie dan met erotiek te maken heeft.
Maar ja, ze lachen er meestal wel bij. Soms met een mond zonder tanden, maar toch.

De groep waar het echt om draait zijn de spelers aan de slotmachines. Mensen van alle leeftijden maar vooral uit de lagere klasse, brengen hier hun dagen door aan de machines. Zonder enige uitdrukking op hun gezicht blijven ze op de knoppen drukken en biljetten in het ding stoppen. Veel van de losers zijn al gepensioneerd, zo lijkt het althans, en hun oude dag bestaat dus uit het verspelen van hun pensioenen en spaargeld. Sommigen zijn nauwelijks in staat te lopen (de rollators zijn niet te tellen) en ik heb er gezien die hun eigen zuurstoffles mee sjouwen. En daar zitten ze dan, aan machines met namen als
fairytale world, the frog & the prince, candy mountain, merry-go-round, city of gold en three coins in the fountain. De tegenstelling tussen de feerieke namen en kleuren en de uitgebluste koppen die er aan zitten is tekenend. De bijnaam eenarmige bandiet (de arm zit er nog steeds aan maar werkt niet meer) is goed gekozen.

En wij hebben er ons nu ook bijgevoegd. Onze gokwaardebonnen bleken alleen te gebruiken op een aantal vaste machines die voor
deze specifieke groep losers zijn bedoeld. Het waren ouderwetse rollen die draaien en dat je dan drie dezelfde moet krijgen. De machines zijn inmiddels zo ‘geavanceerd’ dat je niks meer zelf hoeft te doen,anders dan steeds op dezelfde knop duwen. Dat deden we dan ook braaf. Hardop lachend om deze treurnis, 45 minuten lang tot al die 200 dollars op waren.
Nou ja, die kunnen we ook weer afvinken.