Cloverfield

Destijds in de bios gezien (met de marketing van de film zat het wel goed) maar ik wilde wel eens kijken hoe de film het een tweede keer doet. Cloverfield is een Blair Witchachtige film over een gigantisch monster dat Manhattan sloopt. Waar het vandaan komt wordt nooit duidelijk en wat het precies is ook niet. We krijgen het namelijk alleen te zien door de camera van een van de personages die het afscheidsfeest van zijn beste vriend vastlegt. Vervolgens breekt de hel los.

Het blijft zonder meer indrukwekkend om te zien hoe een iconische stad als New York met moderne technieken volledig aan gort geslagen kan worden. Maar de gimmick van de first person cameravoering werkt in dit geval tegen. Vanwege de massaliteit  van de gebeurtenissen wordt je als kijker op geen enkel moment betrokken bij het lot van de hoofdpersonen. De jonge acteurs doen hun best maar missen het vermogen om echt iets los te maken bij de kijker. De irritante commentaren van de cameraman werken ook niet bepaald mee. De dood van personages laat je dan ook volledig koud, zelfs die van de twee op het einde. Het is treffend dat Cloverfield nog het meest raakt op de niet gewiste momenten op de band, als Rob en Beth met elkaar flirten voor de camera en alles nog idyllisch is. Nog treffender is dat Annemet, toch niet bepaald een liefhebber van horror, deze film volledig uit kon zitten 🙂