2.5/5 

Omdat ik nogal veel naar de Olympische Spelen heb zitten kijken kon ik niet om de film heen waaraan ik tijdens elke medailleceremonie herinnerd werd. Het beroemde thema van Vangelis was voortdurend te horen. Maar het herzien van Chariots of Fire bleek geen onverdeeld genoegen.

De film opent met een groep rennende Cambridge studenten op het strand, begeleid door de hypnotiserende titletrack van Vangelis. Die staat nog steeds als een huis maar hij creeert wel de valse illusie dat we hier daadwerkelijk naar een heroische en legendarische film zitten te kijken. Terwijl de manier waarop de studenten tot hun keuze komen om in 1924 mee te doen aan de Olympische Spelen en daar vervolgens nog winnen ook, nogal gemakzuchtig tot stand komt. De film benadrukt, terecht, het klasseverschil in de Britse maatschappij in die jaren, maar heeft verder niet zoveel te vertellen. Ook letterlijk niet: er lopen meerdere personages rond die niets (bv de Amerikaanse tegenstanders op de sprint) of nauwelijks wat zeggen en vooral als behang dienen voor de helden. Het enige interessante conflict is dat van de hardlopende maar diep religieuze Eric Liddell, die worstelt met zijn door God gegeven talent.

Nee, Chariots of Fire is  nogal gedateerd en terugkijkend constateer ik dat iedereen zich toen in de luren heeft laten liggen. Incl de leden van de Academy die de film verkozen boven Atlantic City, On Golden Pond, Raiders of the Lost Ark (!) en Reds. Vangelis won wel terecht.