Magisch. Dat is toch het woord dat te binnen schiet. Boyhood gaat over het leven van gewone mensen, met alledaagse beslommeringen en gesprekken, en toch is het een magische film.
Dat komt omdat je die gewone mensen voor je ogen ouder ziet worden. Het ene moment is Mason zes jaar oud en dan ineens is het een jaar later. Ook zusje Samantha, moeder Olivia en vader Mason sr. zijn weer een jaartje ouder. Toch is die overgang nooit abrupt. Door de montage voelt het altijd organisch aan, en je zit vaak al even in de scene voordat je door hebt waar we zijn in de tijd. Door het gebruik van muziek, bekende personen of voorwerpen krijg je altijd wel info over het jaar (bv door Bush en Obama of de veranderende game consoles waarop Mason speelt), maar heel belangrijk is dat tegelijk ook niet. Het leven van Mason en zijn familie en hun persoonlijke groei is tijdloos. Moeder Olivia ontwikkelt zich van een soms radeloze alleenstaande moeder in een zelfstandige gestudeerde vrouw met een goede baan. Vader Mason sr. is in het begin de altijd voor verantwoordelijkheid weglopende slacker, maar uiteindelijk is ook hij tot rust gekomen en is hij de vader geworden die de kinderen hadden moeten hebben. Hij stelt vol ironie vast dat hij eindelijk de man is die Olivia nodig had, maar dan wel 12 jaar later.
Boyhood duurt ruim 2,5 uur en al die tijd kijk je dus naar de levens van heel gewone mensen die niet echt iets heel bijzonders meemaken. Tuurlijk, ups en downs zijn er voortdurend, maar het gaat nooit echt mis en er is ook geen enorme piek. Toch verveelt de film geen moment. Je wil als kijker alleen maar weten hoe het verder gaat met dit stel. Een prachtige en unieke film die wel eens in de canon der groten opgenomen kan gaan worden.