Even afkicken na het IFFR, dus een paar dagen geen film. Overigens wel een serie, het vrij briljante alweer 16 jaar oude My So-Called Life. In Diep (Simone van Dusseldorp) worstelt de 14-jarige Heleen met de eerste gevoelens van verliefdheid in een tijd, midden jaren 70, waarin seks meer en meer losgekoppeld werd van liefde. Niet in het minst door haar ouders.
Het scenario is nogal schetsmatig en er zit weinig plot of ontwikkeling in het verhaal. Toch zit ik steeds geboeid te kijken naar Melody Klaver. Door haar spel, waarin ze op bijzondere manier de onzekerheid overbrengt die bij deze leeftijd hoort, en door het zeer bijzondere camerawerk waarmee ze gevolgd wordt. Ze wordt voortdurend in close-up gefilmd, en als ze de camera haar blik vertegenwoordigt wordt die geregeld onscherp. Haar blik op andere personages wordt ook in extreme close-up weergegeven waardoor vaak slechts delen van een gezicht of alleen een halslijn te zien is. Ook zijn vrijwel alle shots getilt: hij kijkt op haar neer of de horizon is net niet horizontaal. Een mooie metafoor voor haar staat van zijn.