Ik heb wat dubbele gevoelens bij Oorlogswinter. In tegenstelling tot bijna alle andere Nederlanders, zo lijkt het althans, heb ik het boek van Jan Terlouw nooit gelezen. Ik ging in die zin zonder verwachtingen de film in. Toch viel het tegen. Wellicht omdat ik een film had verwacht die meer op volwassenen dan kinderen was gericht.
Het kan zijn Martin Koolhoven die eerste doelgroep voor ogen stond, maar dat lijkt me niet. Het verhaal wordt, net als het boek neem ik aan, vanuit het standpunt van een jongen verteld. Dat is een beproefd concept en het levert hier ook veel punten op. De camera lijkt geregeld in het hoofd van de 14-jarige Michiel te zitten. En het is altijd een genot om naar Raymond Thiry te kijken. Hij speelt iedereen van het doek als een vader en burgemeester in oorlogstijd die tussen twee vuren in zit. Maar de zwakte van de film zit in de plot, en dat is iets wat ik niemand kwalijk kan nemen. Terlouw niet omdat hij een eigen doelgroep heeft die daar een andere kijk op heeft. En Koolhoven niet omdat hij natuurlijk niet af kan wijken van een boek dat zo in het collectieve geheugen zit.
Het simplisme van de plotontwikkelingen en de knulligheid van de Duitsers passen bij een jeugd-/kinderfilm, maar niet bij een op volwassenen gericht verhaal. Als film voor de jeugd is hij zeker geslaagd. Ik kan me voorstellen dat die helemaal meegezogen worden. En diegenen die het boek wel gelezen hebben zullen zich waarschijnlijk weer kind voelen.
Oorlogswinter is gewoon niet voor mij bedoeld.