‘This one goes to eleven‘. Aan deze fameuze quote uit Spinal Tap moest ik denken nu ik iets wil schrijven over het laatste seizoen van Breaking Bad. Na vier fantastische seizoenen halen Vince Gilligan en zijn team nog eenmaal alles uit de kast met een werkelijk fabuleus en super intens slotstuk. Ik heb slechts 5 sterren te vergeven maar de plot en het spel van de acteurs vragen eigenlijk om meer.
Om de apocalypse van Walter White te schetsen zet iedereen een tandje bij. Personages uit eerdere seizoenen verdwijnen of krijgen een grotere rol (met voorop de gelouterde ‘cleaner’ Mike Ehrmantraut). Ook verschijnt er een op het eerste oog naïeve jongeling die Walter wel een handje wil helpen nu Jesse Pinkman er wel zo’n beetje klaar mee is. Maar deze Todd blijkt een nietsontziende killer te zijn die zich verbergt achter het babyface van de lieve Jesse Plemons (de nerd Landry uit Friday Night Lights). Dat contrast levert een aantal schitterende scenes op.
Maar de kern van de serie is toch de strijd van Walter om zijn vrouw en zoon niet van zich te vervreemden terwijl hij zijn drugsimperium moet zien te redden. Maar als een man die wegzinkt in het drijfzand van zijn eigen gebouwde val lijkt iedere beweging die hij doet hem verder weg te brengen van zijn doel. Toch lijkt er een moment te komen dat de band hersteld zou kunnen worden. Tevreden kijkt Walt naar vrouw, zoon, schoonzus en zwager als hij op een mooie zomerdag met ze buiten zit, nadat hij Skyler er van heeft weten te overtuigen dat hij nu toch echt stopt. Je ziet hem denken dat het allemaal goed komt.
Maar die hoop vervliegt als de altijd blind gebleven zwager Hank de poëziebundel Leaves of Grass van Walt Whitman vindt. ‘To my other favorite W.W. It’s an honour working with you. Fondly G.B.’ Deze ode aan Walt door zijn protegee Gale Boetticher vormt de start van de grande finale die, hoewel uitgesmeerd over 8 afleveringen, maar op één manier kan eindigen. De transformatie van de zachtaardige family man en scheikundeleraar Walter White in een nietsontziende drugsbaas, die ook een eigen alter ego naam krijgt in de vorm van Heisenberg, krijgt zijn beslag in vijf prachtige seizoenen. Steeds ging Walt een stapje verder, steeds een treedje lager, om uiteindelijk in te zien dat de weg doodloopt.
Een weergaloos slot van een meesterlijke serie.
Epiloog: Baby Blue van Badfinger.
Aardige song op zichzelf maar in de context van de serie en de end titles krijgt het een totaal nieuwe lading. De tragiek van Walter White verpakt in de regels ‘Special love i have for you, my baby blue…‘