Eerlijk gezegd heb ik de wereldberoemde roman nooit gelezen. Maar voor het bekijken en waarderen van de verfilming maakt het volgens mij niet zoveel uit. Ik ken de diepere thema’s van het boek niet, althans niet van het lezen, maar die komen in verfilmingen toch nooit echt uit de verf. In dit geval zou dat zijn: de zoektocht naar betekenisgeving en je roots in een wereld die vijandig staat ten opzichte van individualisme en afwijkend gedrag, en van alle kanten bedreigd wordt. Het zoeken van de protagonisten gaat letterlijk: ze gaan op reis zonder een echt doel te hebben.
Dat reizen verloopt dan ook nogal chaotisch. Althans: schrijver Sal vertrekt samen met vrijbuiter Dean en diens vriendin Marylou uit New York, ze reizen een tijd rond, keren weer terug, gaan weer weg, Dean gaat in z’n eentje, Dean trouwt met Camille en gaat samenwonen, Sal gaat weer bij zijn moeder wonen, Sal komt Dean weer tegen, Camille en Dean willen van elkaar af, Marylou is weer in beeld, andere reizigers dienen zich aan, er volgt nog een trio en dan gaat Sal ineens zijn roman schrijven.
Maar onderhoudend is het allemaal wel. Het is vreemd om Sam Riley na zijn doorbraakrol in Control ineens als New Yorker van Frans-Canadese afkomst te zien, maar hij doet het goed. En Garrett Hedlund was in TRON:Legacy nogal vlak, maar zijn rol als womanizer Dean Moriarty zit hem als gegoten.
Dat On The Road chronologisch wat lastig te volgen is maakt overigens niet uit. Dat past wel bij de vibe. Walter Salles weet het verlangen en de onzekerheid van de generatie goed over te brengen. En het is een genot mee te reizen met de helden als ze over de verlaten highways scheuren door een Amerika dat nog wel degelijk bestaat. Zoals ik in 2009 en 2010 heb mogen constateren.