Regisseur Sam Mendes keert in Revolutionary Road terug naar de thematiek uit zijn doorbraakfilm American Beauty: is een mens gedwongen zijn dromen op te geven en zich te schikken in een leven waarmee hij niet tevreden is, omdat de verantwoordelijkheden die bij volwassenheid horen hem daartoe dwingen?
De Wheelers (Leonardo diCaprio en Kate Winslet) zitten in deze situtatie maar besluiten alsnog hun droom te gaan volgen. Het is prachtig om te zien hoe vijandig hun omgeving daarop reageert, alleen maar omdat dit besluit hun confronteert met sluimerende gevoelens die ze zelf hebben.

In die momenten dat Leo en Kate om elkaar heen draaien en er alleen maar onuitgesproken zaken in de lucht hangen is Revolutionary Road op z’n best. Mendes weet aan krachtige themas te raken die in zekere zin universeel zijn en hij laat zien dat er in 50 jaar tijd weinig veranderd is wat dat betreft. De twee geliefden uit Titanic staan ruim 1o jaar later opnieuw tegenover elkaar, en er is een duidelijke chemie tussen de twee. Hun acteren mag er zijn, zowel in de kleine gebaren als in de heftige ruzies waarin ze belanden. Maar omdat het script niet altijd even sterk is escaleren zaken soms zo snel dat het je als kijker overvalt. Ook de toevoeging van de psychiatrische patient die steeds letterlijk uitspreekt wat de twee zelf onuitgesproken laten maakt de film explicieter dan nodig is. Al is Michael Shannon (die ik net heb gezien in Bug) in die rol wel ijzersterk. Prachtig camerawerk ook waarin lichte tonen overheersen, alsof de Wheelers in een zelf gecreeert gesticht rondlopen.

Reblog this post [with Zemanta]