Een sentimentele zombiefilm. Klinkt vreemd, maar de makers van Train to Busan weten het herstel van de band tussen vader en dochter te verenigen met een uiterst enerverend mens-versus-dodenleger-spektakel.
Ik had er een hard hoofd in dat er nog wat toe te voegen is aan dit uitgekauwde genre, maar die scepsis wordt met verve weerlegd. Door de gekte te concentreren in en rond een voortsnellende trein weet Train to Busan veel focus te bereiken en ga je al snel op het puntje van je stoel zitten. Door de claustrofobische setting en het egoistische van sommigen en het heroische van anderen, is er voortdurend sprake van conflict. Met de zombies maar ook onderling.
De film heeft dan ook meer urgentie dan Snowpiercer, een ander voorbeeld van een treinfilm met botsende belangen. Het enige minpunt is het vaak voorspelbare gedrag van de passagiers. Dat zombies dat zijn is te verwachten maar mensen moeten soms juist iets tegen hun natuur doen. Wel weer mooi dat het heroische niet altijd beloond wordt en er ook echt verliezers zijn.