De beroemde scenarioschrijver William Goldman zei ooit: ‘Here is one of the basic lessons a screenwriter must learn and live with: stars will not play weak and they will not play blemished, and you better know that now.‘ Hoewel dat tegenwoordig wellicht minder het geval is, is de rol die Clint Eastwood hier speelt er eentje die geen enkele van zijn collega’s aangedurfd zou hebben. Hij speelt detective Wes Block die bij het vice squad van New Orleans jacht maakt op een seriemoordenaar die het voorzien heeft op prostituees. Het is een variant op Harry Callahan in de Dirty Harry films, eentje met een donkere twist. Die jacht dient namelijk niet alleen als een metafoor voor de donkere aspecten van mannelijke seksualiteit in het algemeen, maar ook die van Block zelf.
Hij is een gescheiden man met twee dochters die bij hem wonen. Een liefdevolle vader, een rol die hij volledig los heeft gemaakt van die als man met seksuele driften. Tijdens zijn zoektocht naar de moordenaar bezoekt hij zelf ook prostituees en daarin is hij niet vies van wat SM. De moordenaar weet dat en zo ontstaat er een spannend spel waarbij de personages van Block en die van de moordenaar gevaarlijk dicht bij elkaar komen. In deze vaak nachtelijke avonturen doet Tightrope me erg denken aan Italiaanse giallo’s, zoals die van Dario Argento. Een gemaskerde seriemoordenaar, mooie vrouwen met een losse seksuele moraal, verlaten straten en opslagloodsen, het klikken van hakken als enig hoorbare geluid en het contrast tussen de donkere stad en kunstlicht dat personages isoleert. Het is een onafhankelijke en sterke vrouw die Block uiteindelijk weer op de rails weet te krijgen. Deze Beryl Thibodeaux (sterke rol van Genevieve Bujold) geeft andere vrouwen advies hoe zich te weren tegen mogelijke verkrachters, waarmee ze zich onbewust positioneert als een schakel tussen Block en de moordenaar.
Wat de film zo sterk maakt, is het personage dat Clint speelt. Een man met twee kanten. Een man die niet alleen een donkere obsessie in zijn hoofd heeft, maar er ook naar handelt. Het levert een prachtig contrast op met scenes thuis waarin hij de vader is die elke dochter zich zou wensen. Maar soms lopen die zo strikt gescheiden werelden toch in elkaar over, als Block foto’s van crime scenes laat slingeren of als hij zich lam heeft gedronken uit verbittering over hoe het allemaal zo heeft kunnen lopen. In een van de mooiste scenes vindt zijn oudste dochter (gespeeld door Clints echte dochter Alison) hem na zo’n nacht. Ze draait de rollen om en troost hem. Samen delen ze het verdriet.
De film is op locatie opgenomen in New Orleans, in echte bordelen, massagesalons, tattoo shops en seksshops. Plekken die Block bezoekt als detective maar ook als klant. Het is een link spel, iemand zou hem immers kunnen herkennen terwijl hij zijn onderzoek doet. Als hij met Mardi Gras ook in die buurt komt, samen met zijn kinderen en Beryl, wisselt hij een blik uit met een van de prostituees. Beryl ziet het maar stelt zich neutraal op. Ze vraagt ernaar uit interesse, maar veroordeelt hem niet. Ze weet inmiddels dat Block iemand is die zijn leven wat meer op de rails moet zien te krijgen en als het zover is dan verdwijnt de aandrang die hij nu voelt ook naar de achtergrond.
Op de credits staat scenarioschrijver Richard Tuggle vermeld als regisseur. Eastwood wilde dat Tuggle zijn eigen script zou verfilmen, maar hij kwam er al snel achter dat dit geen goed idee was. Zo lees ik althans in Richard Schickels biografie van Eastwood. Hij nam zelf de regie over, maar liet Tuggle uiteindelijk wel op de credits staan. Deze beslissing, en ook zijn keuze om een personage als Block te spelen, zeggen veel over Eastwood als iemand die de touwtjes stevig in handen wil houden, maar volstrekt niet is geïnteresseerd in sterrenstatus. Hij doet wat nodig is om een goede film af te leveren. Zijn acteerwerk in Tightrope is geweldig. Met minimale expressie portretteert hij een verbitterd man die in de greep is van een obsessie die hem zou kunnen slopen maar die hij ook zou kunnen overwinnen.