Wat is er nou toepasselijker dan om aan de vooravond van wat volgens Maya’s en Jehova’s het rampjaar is, te kijken naar de beste rampenfilm? Toen producer Irwin Allen, hoewel zeer succesvol met zijn tv-series, begin jaren 70 het boek The Poseidon Adventure wilde verfilmen was dat een gok. Het was afwachten of het grote budget terugverdiend zou worden met de recette. Maar dat gebeurde, en hoe.
De film was zo’n succes dat hij nog een rampenfilm maakte, nog groter en met een nog groter cast qua namen. The Towering Inferno is Hollywood op z’n best en slechtst. Alles is over the top, van het formaat van de wolkenkrabbber tot dan van de acteurs op het scherm. Paul Newman, Steve McQueen en William Holden vochten een felle strijd om als eerste in de credits genoemd te worden. Holden verloor, hij had niet meer de status van de andere twee, en Paul en Steve deelden de eer. De een linksonder, de ander rechtsboven. Konden ze allebei claimen dat ze de ster waren. Overigens is het vrij bizar om McQueen rond te zien lopen temidden van alle hectiek. Hij lijkt superhuman en laat zich werkelijk door niets van de wijs brengen. Alsof ie de hond uitlaat, zo redt hij het leven van een collega of laat zich met een helicopter op het dak afzetten, temidden van de vlammen.
De film duurt 164 minuten, maar elke van die minuten gebeurt er wel wat. Niet altijd even logisch overigens. De plot maakt rare sprongen bij de ontwikkeling van de brand, acties van personages of de volgorde waarin mensen gered worden, en vaak is het meer een soap dan een actiefilm. Maar dan wel een soap van topkwaliteit, met acteurs waar je me altijd wakker voor mag maken. En als het op special effects aankomt is hier werkelijk alles uit de kast getrokken. Superieure pulp.
Kijk ook deze site met allerlei productiemateriaal, waaronder originele sets, storyboards en productieboeken.
