4/5
Actie, avontuur, comedy, drama, suspense, satire, romantiek. The Stunt Man van Richard Rush is het allemaal, en dat is zowel een zegen als een vloek. De film biedt veel en op veel fronten, maar overtuigt daardoor niet op die individuele vlakken. The Stunt Man is nog het best te omschrijven als een existentiële actiekomedie, en dat is een genre waar maar een beperkte doelgroep voor is. Oppervlakkig gezien is het een zwarte komedie over een man die op de vlucht is en onderdak vindt op een filmset. Maar evenzogoed exploreert Rush thema’s als realiteit versus illusie, de drang om iemand anders te controleren, megalomanie en waanzin. De studios wisten niet wat ze er mee aan moesten en zo verdween The Stunt Man stilletjes de archieven van de filmgeschiedenis in.En dat is erg jammer want ondanks het feit dat de film vaak over the top is en te bijdehand, heeft The Stunt Man veel te bieden. Om te beginnen de hoofdrol van Peter O’Toole als de tyrannieke maar tegelijk aimabele en flamboyante regisseur Eli Cross. O’Toole is zo’n typisch acteerkanon die elke scene steelt waar hij in zit, en dat doet hij hier met verve. Hoewel hij zeven keer is genomineerd voor een Oscar (waaronder ook voor deze film) won hij nooit, misschien wel omdat die enorme aanwezigheid van hem ook wat too much kan zijn. Gelukkig is zijn tegenspeler Steve Railsback, als de voortvluchtige crimineel en Vietnamveteraan Cameron, net zo hyper als O’Toole. Cross is een charismatische machtwellusteling die best wel eens gek zou kunnen zijn, maar op wie iedereen in zijn crew gek is. Cross biedt Cameron asiel aan in de vorm van een rol als stuntman op zijn set, als vervanger voor de vorige. Die overleed, al dan niet door toedoen van de beide heren.
Tussen de twee in staat Nina (Barbara Hershey), de heldin van de film in de film op wie Cameron al snel verliefd wordt maar die ook een verleden heeft met Cross. Cameron is door zijn Vietnamverleden zo paranoia als wat en ziet het verschil tussen wat echt is en wat alleen in de film bestaat al snel niet meer. Wil Cross hem dood hebben en dat doen door een stunt uit de hand te laten lopen en die gewoon op te nemen voor zijn film? Omdat Rush alles vanuit zijn standpunt vertelt lijkt dat voor mij in elk geval wel zo, waardoor de suspense steeds boven komische, romantische en actierijke scènes blijft hangen.
Hoewel de lengte en de rijkdom van zowel thema’s als dialogen af en toe wat teveel dreigen te worden redt The Stunt Man het uiteindelijk wel. De sterke acteerprestaties, de visuele gags (de film zit werkelijk boordevol stunts, de een nog gestoorder dan de andere) en de humor zorgen daarvoor.
Richard Rush introduceert zijn eigen film: