Ofwel: Män som hatar kvinnor. Verwarrend allemaal. Mannen die vrouwen haten, dat is de letterlijke vertaling van de Zweedse titel van het eerste deel uit de trilogie van Stieg Larsson. Maar de internationale titel is The Girl with the Dragon Tattoo. Blijkbaar is het origineel wat te controversieel. Waarom, ik heb geen idee. Al is dat ook weer niet helemaal waar. Als serie van 3 films heet het eerste deel: Millennium: Part 1 – Men Who Hate Women. Dan kan het dus weer wel.

Anyway. De verfilming van de immens populaire trilogie moest wel een succes worden. Dat is dan ook gebeurd.

Ik heb het eerste deel van de trilogie ook gelezen, en dat viel nog niet mee. Larsson heeft een goed gevoel voor plot en intrige, maar heeft weinig kaas gegeten van karakterisering. Zijn personages zijn nogal vlak vind ik. Hij compenseert dit, vooral bij Lisbeth Salander, met excentrieke trekjes en voorspelbare onaangepastheid. Verder verliest hij erg vaak in materiële uitweidingen (hij klapte zijn 4.5 Ghz Macbook met 3 usb-slots en SSD open). De film heeft daar minder last van, die Macbook kunnen ze gewoon laten zien.

The Girl with the Dragon Tattoo is knap gemaakt en boeit van begin tot eind. De film leidt echter ook onder hetzelfde euvel als het boek: een Agatha Christie-achtig plot met veel karakters en uitgestrekt over vele jaren, dat is bevolkt door personages die vaak zo plat als een dubbeltje zijn. De goede oude patriarch, de excentrieke contactgestoorde hacker, de naar aandacht hunkerende alleenstaande vrouw, de wraakzuchtige oude zus. Toch blijft de film overeind, met name door de twee sterke hoofdrolspelers maar ook door de mooie locatie-opnamen en de durf van de makers om seksueel impliciet te worden waar dat nodig is.