Hoewel iets beter dan deel 2 lijdt de afsluiting van de trilogie aan hetzelfde euvel als voorgaande delen: weinig tot geen inzicht in motivaties van personages, stereotyperingen, veel losse ploteindjes en een fanatisme grenzende gehechtheid aan een protagonist die maar niet interessant wil worden. Waar Stieg Larsson cq de filmmakers in deel 1 nog een juiste balans wisten te vinden tussen de geschiedenis van de familie Vanger en de persoonlijke aantrekkingskracht tussen Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander, raken ze in deel 2 en 3 de weg kwijt.

Larsson verzint wel een plotlijn, in deel 2 is dat vrouwenhandel en in deel 3 het netwerk van gepensioneerde spionnen, maar weet daar niet echt een heldere intrige van te maken. Hij is volledig gefocust op Lisbeth, een vrouw die zo gesloopt is door haar verleden dat ze nauwelijks een woord spreekt. Dit is weliswaar een logisch gevolg van wat haar is overkomen maar daardoor is het erg lastig je met haar te identificeren. Zeker als ze nog eens van die domme keuzes maakt. Het is aan het sterke acteren van Noomi Rapace te danken dat ze die tekortkomingen nog af en toe naar de achtergrond weet te drukken.