Officieel is deze serie gebaseerd op een podcast maar de grote bron is natuurlijk Bad Blood, het boek van John Carreyrou dat ik in 2020 las. Deze journalist van de Wall Street Journal had zich vastgebeten in Theranos en zijn oprichter en CEO Elizabeth Holmes. Holmes startte met het bedrijf in 2003, toen ze 19 was en Stanford University verliet om haar dromen na te jagen. Het begon met een simpel idee: een machine die aan de hand van een druppel bloed een serie medische tests kan doen en daarmee in een vroeg stadium zou kunnen voorspellen of iemand iets onder de leden had. Het werd al vrij snel duidelijk dat dit toch wel eens heel moeilijk zou kunnen worden, maar Holmes wilde er niets van horen. Haar idee was briljant en het zou eenvoudigweg een kwestie zijn van veel geld in haar bedrijf stoppen. Ondanks de scepsis bij medici lukte het haar inderdaad om geld los te weken van investeerders als Larry Ellison en Tim Draper. In de jaren daarna kwam er via meerdere investeringsrondes nog veel meer geld binnen. Ook lukte het Holmes om Safeway en Walgreens in Theranos te laten investeren, als de plek waar iedere burger even snel een test kon laten doen. Het lukte haar ook om politici als George Shultz, William Perry, Henry Kissinger en Sam Nunn aan zich te binden met een plek als adviseur. Op het hoogtepunt van haar roem, in 2014, had Theranos een marktwaarde van $9 miljard en die van Holmes zelf was $4,7 miljard. Al die tijd hing er een zwaard van Damocles boven haar hoofd: de technologie werkte niet.
Maar dat zwaard had ze daar zelf dus opgehangen. Waar ze aanvankelijk nog wel weg kon komen met de leugen dat Theranos binnenkort een werkbaar product zou gaan leveren, werd dat in de jaren daarna steeds moeilijker. Met de komst van haar partner Sunny Balwani groeide de leugen nog verder en werd die ook giftiger. Bij Theranos ontstond een keihard regime vol NDA’s, security guards en hokjesdenken. Het bedrijf werd een soort sekte waarin mensen ten onder gingen die niet mee konden/wilden doen. De start-upcultuur in Silicon Valley wordt hierbij ook aangeklaagd, een wereld waarin feiten en bewijzen nogal eens worden verdrongen door blind geloof. In dit proces werd de grens tussen dromen van iets heel bijzonders en misdadig handelen jegens patiënten, medewerkers en investeerders door Holmes en Balwani overschreden. In de serie wordt dit treffend getoond door de kijkers eerst in te nemen voor de geliefden. Je gelooft dat Holmes echt iets goeds wilde doen, maar ergens in de loop van het proces raakte dat op de achtergrond. Ze komt daarbij over als een intelligente, sociaal onhandige en naïeve vrouw die desondanks een enorm zelfvertrouwen weet uit te stralen. Een gemaakt zelfvertrouwen, maar het werkt wel. Falen is geen optie is het motto, en dat houdt ze met grote koppigheid vast. Ze heeft die koppigheid bijna 15 jaar weten vast te houden, volledig gebiologeerd door haar zelfgecreëerde visie. Amanda Seyfried speelt dat fantastisch. Je vraagt je voortdurend af naar wie je nou precies zit te kijken. Een naïeve studente, een koppige wannabe zakenvrouw, een gehaaide crimineel, een dame met een gigantisch bord voor d’r kop. Zeg het maar. Holmes is alles en met haar grote blauwe ogen, blonde haar en zwarte Steve-Jobscoltrui weet ze (vrijwel) iedereen voor zich in te nemen. Totdat het luchtkasteel ineenstort.