Submarino

4/5 

Ik heb Jagten nog niet gezien. Eerst de vorige film van eeuwig Festen-talent Thomas Vinterberg. En dat blijkt een heftige ervaring. Twee jongens (Nick en zijn niet nader genoemde jongere broer) worden in een aangrijpende proloog geïntroduceerd als ze zo’n jaar of 10 en 8 zijn. Hun alcoholistische moeder laat ze aan hun lot over. Met gruwelijke gevolgen. Een jaar of 20 jaar later blijken de twee de ellende uit hun verleden als een molensteen om hun nek mee te dragen.

Nick woont in een vervallen appartement in Kopenhagen en slijt zijn dagen in de gym en in het café. Hij is gewelddadig en niet staat tot echt contact met zijn omgeving. Zijn aan drugs verslaafde broer probeert ondertussen te voorkomen dat zijn jonge zoon hetzelfde traject bewandelt als hijzelf. De broers spreken elkaar nog maar weinig, maar komen door de dood van hun moeder toch weer met elkaar in contact.

Submarino is een aangrijpende maar keiharde film waarin slechts af en toe ruimte is voor een lichtere noot. Zoals die in de relatie tussen de jongste broer en diens zoon, waarin duidelijk sprake is van liefde. Maar de twee mannen blijken niet opgewassen tegen het leven en hun eigen destructieve kant. Pas op het einde is er een sprankje hoop dat de jongste generatie zich aan het noodlot van de broers weet te onttrekken.