Hoe vreselijk en aangrijpend het lot van de slachtoffers ook is, het verhaal van Saul raakt me toch niet echt. Het is allemaal erg goed gemaakt en door de zeer subjectieve cameravoering wordt je als kijker ook goed meegevoerd in de persoonlijke zoektocht van de hoofdrolspeler. Maar ik betrap me erop dat ik afdwaal. Afstompendheid tonen moet voor deze film, maar ik kan er na een tijd niet zoveel meer mee.
De film is aan alle kanten de hemel ingeprezen en ik snap ook wel waarom. Door de manier van filmen, met zeer weinig scherptediepte waardoor alles verder dan een meter van Saul out of focus is, weet Son of Saul echt iets toe te voegen aan het Holocaustidioom zoals we dat kennen in film. En ik kan de film moeilijk het ontbreken van een goed verhaal verwijten. Maar zoals gezegd, stompt de zoektocht van Sonderkommandolid Saul naar een rabbi die zijn zoon ritueel mee wil begraven, me nogal af. Ik geloof het gewoon niet. En dat gevoel zit me in de weg, ondanks de verder prachtig in beeld gebrachte ellende.
