Het leek mij nogal een stretch toen ik hoorde dat Saul Goodman een eigen serie kreeg. Hoe grappig, vilein en fout de advocaat van Walter White in Breaking Bad ook is, het is toch echt een randfiguur. Maar ziedaar, de serie is er en Saul (hier heet hij nog Jimmy McGill) weet inderdaad een heel seizoen te dragen. Daar was wel een flinke dramatische verandering voor nodig. In Breaking Bad is Saul wie hij is. Een niet al te dappere louche advocaat met een hart, die alles overheeft voor zijn cliënten en daarvoor menige mentale barrière moet nemen. In Better Call Saul zie ik hoe Jimmy langzaamaan de jeugdigheid van zich afwerpt en Saul wordt.
Dat hart zat er vanaf het begin al in. Dat louche trouwens ook. Vroeger deed hij dat door mensen geld afhandig te maken met ingenieuze scams. Die avonturen brachten hem uiteindelijk naar de gevangenis. Zeer tegen de zin van zijn succesvolle oudere advocaatbroer. Maar Slippin Jimmy werkt zich omhoog, wordt meester in de rechten en begint voor zichzelf. Op de bodem, dat wel.
Wat de serie heel goed doet is die kern van de man Jimmy McGill neerzetten. Met al zijn tekortkomingen. Maar het is, ondanks zijn fouten, niet bepaald moeilijk om je met hem te identificeren. Dat komt door het script en natuurlijk door de heerlijke performance van Bod Odenkirk. In BB was hij al sterk maar hier krijgt hij alle ruimte zijn charmes in te zetten.
Ik heb wel een puntje van kritiek: gas terug nemen in een serie en momenten van rust introduceren in een serie is prima, maar je kunt ook te ver gaan. In BCS komen met regelmaat scenes voor die een beetje te lang aangehouden worden. Er gebeurt niets, er is gezegd wat er gezegd moet worden, maar er volgt maar geen cut. Dat gebeurt ook binnen een scene. Een wat strakkere montage had wel gemogen. Maar ja, die 45 minuten moeten wel vol.
