Heidi is jong en mooi. Een klassieke Lolita lijkt het, als ze toenadering zoekt tot de vriend van haar moeder. Tegelijkertijd is duidelijk dat ze ook niet precies weet waar ze mee bezig is. De hoogoplopende ruzie leidt tot het vertrek van Heidi, die uiteindelijk in het gehucht Jindabyne belandt. Daar komt ze in contact met de stugge Joe waarin ze een zielsverwant lijkt te herkennen. Hoewel ze in bed belanden houdt Joe de boot ook af, en Heidi gaat wanhopig op zoek naar nieuwe warmte en liefde.
Hoewel Heidi diverse malen slachtoffer is, is ze ook zelf geregeld de oorzaak van verdriet. Dat maakt Somersault tot een sterke film over liefde, sexualiteit en volwassen worden. Als kijker blijf je voortdurend zoeken naar de beweegredenen van de personages, zonder dat het een richtingloze film wordt. Regisseur Cate Shortland illustreert de verwondering die Heidi voelt over het leven met verstilde scenes waarin ze dromerig op bed ligt of over het landschap uit kijkt. Ook gebruikt ze kleurenfilters om op die manier de innerlijke wereld van het onzekere meisje te tonen.