Ik heb zaterdag een ongeluk gehad en loop de komende dagen met mijn rechterhand in een mitella. Veel doen kan ik niet op zondag, dus ik ben in een nieuwe serie gedoken. Friday Night Lights gaat over het wel en wee van een footballteam in Dillon, een klein stadje in Texas. Op allerlei manieren wordt duidelijk hoe verweven dit team is met Dillon en zijn bewoners. Iedereen heeft er een mening over en iedereen kijkt elke week reikhalzend uit naar de vrijdagavond.

Spil in dit alles is de coach, die niet alleen zijn team moet zien te trainen maar ook alle meningen van de inwoners  aanhoort en de spanningen in het stadje moet zien te verminderen. Het footballteam met zijn star quarterback en de mooie cheerleaders is natuurlijk een Amerikaans cliche van jewelste, maar Friday Night Lights zit zo goed in elkaar dat ik niet kan stoppen met kijken. De makers weten keer op keer verhaallijnen te verzinnen die aanhaken op het team, en de Dillon Panthers vormen daardoor een canvas waarop alle emoties in Dillon worden geprojecteerd. De serie is een bewerking van de gelijknamige film, maar juist omdat het een serie is werkt dit zo goed. ‘We’ve got a hell of a game coming up‘. Dat zegt de coach tijdens de training. Maar dat zegt hij elke week, en in dat ritme en de steeds terugkerende druk bij alle betrokkenen ligt de kracht van de serie.

Reblog this post [with Zemanta]