Het verhaal is vrij eenvoudig te volgen en ik merk dan ook dat ik bij het kijken van Silo veel bezig ben met het bewonderen van wat we ook wel world building noemen. Voor deze serie is een complete wereld gecreëerd met talloze ondergrondse locaties, de centrale wenteltrap van meer dan honderd verdiepingen en allerlei artefacten om deze nieuwe wereld er zo geloofwaardig mogelijk uit te laten zien. De ruimtes voelen alsof ze geschiedenis en leven in zich hebben en het is echt indrukwekkend wat hier is neergezet. Voeg daarbij het ingenieuze camerawerk waarbij je als kijker voortdurend heen en weer gaat tussen close-ups en medium shots en zwevende, waarbij de verdiepingen aan elkaar gebonden worden en je realiseert dat geen lijn recht is in dit bouwwerk. De makers weten echt alles uit deze gigantische cylinder te halen.
Direct na de finale van seizoen 1 is Juliette Nichols (Rebecca Ferguson) op weg naar Silo 17 nadat ze haar thuis-silo, nu bekend als Silo 18, heeft verlaten. Ze baant zich een weg over de lijken van vermoedelijke inwoners van Silo 17 en weet zich toegang te verschaffen tot die inmiddels verlaten ondergrondse stad. Verlaten? Nee, ze vindt een afgesloten kluis waarin een excentrieke man genaamd Solo (Steve Zahn) woont. Ondertussen proberen Bernard Holland (Tim Robbins), hoofd IT van Silo 18, en Robert Sims (Common), hoofd beveiliging, het verhaal over Juliette’s mogelijke overleving en de impact daarvan te controleren. Het zou zomaar de start kunnen zijn van een revolutie.
In de wereld van Silo, zeker vanuit de optiek van Holland en Sims, is de controle van de bevolking essentieel. Dat gaat om het letterlijk observeren met camera’s maar ook over de inrichting van het onderwijs, de toegang tot voedsel en informatie en de inzet van politie en justitie. Daarin zijn parallellen te trekken met de echte wereld, zeker nu Trump zo tekeer gaat in de VS. Waar de twee in seizoen 1 samen optrokken, komen Holland en Sims hier meer tegenover elkaar te staan. Holland wil met alle macht de controle houden terwijl Sims meer in gaat zien dat er ook grenzen zitten aan wat je je eigen bevolking aan kunt doen. Ik had in seizoen 1 wel wat aan te merken op Common maar hier komt hij wat beter uit de verf. Tim Robbins is echter geweldig in de manier waarop hij psychologische spelletjes speelt waar het kan en meedogenloos is waar het moet. De twee worden aangevuld met een cast die soms jong maar vaak ook een stuk ouder is. Ik denk vooral aan Harriet Walker (Lady Caroline Collingwood, de ex van Logan Roy in Succession 1 en 2, en de moeder in Archie) en Iain Glen (Jorah Mormont in Game of Thrones), acteurs die gravitas brengen. Rebecca Ferguson is ook weer erg sterk, ze levert het charisma en de intensiteit die nodig zijn om het drama gaande te houden. Steve Zahn is nogal aanwezig maar weet daardoor wel wat psychologische diepte aan de serie toe te voegen, in zijn rol als eenzame overlever.
Omdat de twee verhaallijnen op verschillende locaties spelen, voelt seizoen twee nooit helemaal in balans. In Silo 18 zijn veel meer personages, wat nogal afsteekt tegen de stilte in 17. In de finale worden de verhaallijnen echter weer verbonden, eindigend met een cliffhanger die ik totaal niet aan zag komen. Er komen nog twee seizoenen heb ik begrepen en met zo’n indrukwekkende wereld als die van de silo, boeiende acteurs en vertrouwen in de thematische diepgang van het verhaal, is er genoeg reden om daar naar uit te kijken.
