Ik heb het bekijken van de laatste Scorsese steeds uitgesteld tot ik het boek van Dennis Lehane had gelezen. Dat bleek een goede zet want het is een echte page turner die me steeds op het verkeerde been wist te zetten. In de verfilming is dat toch minder goed uitgewerkt. Scorsese is een vakman die er wel voor zorgt dat de cameravoering, het script, de sets, de kostuums, de montage en het acteerwerk allemaal van wereldklasse zijn.
Shutter Island stelt daarin zeker niet teleur, maar toch mist er iets. Het is net alsof ik naar een dijk van een film zit te kijken die niet helemaal af is, of waar wat ingrediënten missen. De psychologische impact die de film had kunnen hebben ontbreekt. Deels was dat al een zwakte van het boek maar Scorsese probeert het emotionele wrak dat Teddy Daniels is vooral te tonen, maar hij weet het niet te laten voelen.
Uiteraard heeft dit in mijn geval ook vooral te maken met mijn voorkennis over de afloop. De angel is er uit en daardoor zit ik toch vooral te kijken hoe Scorsese de intrige die Lehane heeft bedacht weet te vertalen naar het witte doek. Ik kom er gewoon niet helemaal in.
