Scott Pilgrim (22) is een aardige jongen, speelt bas in de hippe band Sex Bob-omb en hij doet het goed bij de meisjes. Maar het is allemaal nog vrij onschuldig. Zeker met zijn laatste aanwinst, de 17-jarige scholiere Knives Chau. Het blijft beperkt tot samen platenbakken doorneuzen en dancegames spelen. Maar dan komt Scott de evenoude Ramona Flowers tegen. Een excentrieke femme fatale voor wie hij als een blok valt. Zij vindt hem ook wel leuk, maar haar schare ex-vriendjes is er niet zo blij mee. Dus moet Scott aan de bak; de 7 evil exes (waaronder 1 meisje) uitschakelen om zo het hart van zijn Ramona te winnen.
Scott Pilgrim is een heerlijke over the topfilm die zichzelf niet al te serieus neemt maar wel boordevol actie, muziek en vooral stijl zit. De film is in alles een ode aan de videogame cultuur, van de bombastische soundtrack tot aan de gevechtsscenes met de evil exes. Als Scott een punt scoort wordt dat in textballoons getoond, en de impact van elke trap is net zo extreem als in een vechtspel als Mortal Kombat. Michael Cera is perfect voor zo’n rol als de naïeve maar tegelijk iets cools hebbende Scott. De stortvloed aan referenties en beeldstijlen die over me heen dendert, maakt de film tot een icoon van deze tijd waarin iedereen alles tegelijk consumeert en becommentarieert.
Een hedendaagse equivalent van wat Quentin Tarantino een generatie geleden deed met zijn new violence films Reservoir Dogs en Pulp Fiction. Al is de impact van Scott wel een stuk minder dan die van Quentin destijds. Ik heb er meer van genoten dan een vergelijkbare eigentijds coole film als Kick-Ass, die leed onder het extreme geweld. Scott Pilgrim vs. the World weet die balans wel te bewaren.