Dit klassieke debuut van Nicolas Winding Refn is een soort Deense versie van Mean Streets met een vleugje Trainspotting en Reservoir Dogs. Maar waar MS typisch New Yorks is, TS typisch Schots en RD typisch Tarantino, daar is Pusher geworteld in Kopenhagen, met Deense criminelen en een geimmigreerde Joegoslaaf als nemesis. De film speelt zich in het tijdsbestek van een week, aangekondigd door titelkaartjes. Frank (Kim Bodnia, The Bridge) is een straatdealer die zijn deals doet met zijn beste maat Tonny, waarbij de twee genoeg tijd vinden om fink te lachen en over seks te praten. Al is dat laatste vooral iets voor Tonny, een kaalgeschoren Mads Mikkelsen in zijn debuutfilm. De twee worden geïntroduceerd terwijl ze drugs met een waarde van 50.000 Kroner proberen te verkopen aan een man die maar 45.000 heeft en toch een deal wil. De pragmatische Frank neemt het geld aan maar maakt eerst een hap uit de merchandise om de deal zo rond te krijgen. De volgende dag denkt hij een grote slag te slaan omdat hij 200 gram bruin aan een maat uit de gevangenis kan verkopen. Frank vraagt drugsbaas Milo (Zlatko Buric) om het produkt, die dat geeft maar hem eraan herinnert dat hij al een flinke schuld heeft. Maar de deal loopt mis en Frank verliest de drugs en krijgt nooit het geld. Milo is niet bepaald blij en Frank voelt de druk steeds meer toenemen.
Winding Refns schokkerige handheld camera plaatst de kijker steeds middenin de actie maar er is ook ruimte voor wat surrealistische en zels hallucinerende scenes, zoals die in een Aziatische restaurant of tijdens een technofeest. Omdat die camera steeds zo dicht op Frank zit, ga je je met hem identificeren ook al is hij eigenlijk heel onsympathiek. De scenes met Milo zijn ook heel bijzonder omdat Zlatko Buric van de drugsbaas iemand maakt die vriendelijk met je kan praten maar die ook een psychopaat is die lachend iemands vingers af kan knippen. Bodnia en Mikkelsen hebben een goede chemie en de regisseur gebruikt die om de vriendschap eerst sterk neer te zetten maar ook te laten zien dat er in deze wereld eigenlijk geen ruimte is voor vrienden, voor empathie, voor genegenheid. Het is ieder voor zich, zeker als Milo achter Frank aan gaat en het net rondom hem steeds strakker aangetrokken wordt. Er is een constant aanwezige dreiging van extreem geweld en de energie van het begin wordt vervangen door een neerwaartse spiraal van somberheid. Inclusief een schokkende zelfmoord, een zieke hond en een verbroken belofte aan zijn vriendin. Frank blijft letterlijk en emotioneel berooid achter.