Je weet wat je krijgt met de MI franchise maar daar kies je dan ook voor: een waanzinnig plot – dat weinig met de werkelijkheid te maken heeft – over een doorgedraaide wetenschapper die de aarde dreigt te vernietigen door een nucleaire oorlog te ontketenen, en die alleen gestopt kan worden door het team van Ethan Hunt (Tom Cruise). Dat team krijgt de schuld in de schoenen geschoven van een aanslag op het Kremlin en moet vanaf dat moment opereren zonder de steun van hun superiors: ghost protocol treedt in werking. Veel maakt dat niet uit. Het gaat om de capriolen die dat team uit moet halen om de machine te stoppen. En zoals altijd zijn die capriolen werkelijk spectaculair.
Dat begint al met de strak gechoreografeerde uitbraak van Hunt uit een Russische gevangenis en een inbraak met een hoog nerdgehalte in het Kremlin. Vanaf daar denderen de actiescenes over je heen, met als hoogtepunt de beklimming van de Burj Khalifa. Waarom? Omdat de serverruimte alleen ontregeld kan worden door die fysiek te betreden. En ja, dat kan alleen via de buitenkant. Een andere topper is het gevecht om het koffertje tussen Hunt en schurk Hendricks in een geautomatiseerde parkeergarage. Als knikkers in het spel Valkuil stuiteren ze op een neer, terwijl her en der een auto te pletter slaat. MI4 laat je af en toe hardop meeschreeuwen of huiveren, en meer kan je niet vragen van een actiefilm.
Om nuances en karakterisering kijk je niet naar Mission Impossible. Regisseur Brad Bird weet dat goed. Hij benadert deze live-actionfilm dan ook op dezelfde manier als zijn animatiefilms voor Pixar, met een vrolijke noot en zonder rekening te houden met zoiets aards als menselijke tekortkomingen of natuurkundige wetten. En daardoor wordt het alleen maar leuker om naar te kijken. Op naar nummer 5.