4/5 

Ik heb nooit last gehad van depressieve gevoelens. Dat zal de voornaamste reden zijn dat Melancholia me niet echt emotioneel raakte. Het gedrag van Justine (Kirsten Dunst, die wel erg goed is in de hoofdrol) komt vooral vreemd over en ik kon me wel identificeren met Kiefer Sutherland. Visueel is het echter prachtig en als kunstwerk bewonder ik de film ook zeer.

Melancholia is verdeeld in 2 helften (en een schitterende magisch-realistische proloog) die voor mij absoluut niet aansluiten. Op de staat van zijn van Justine na dan. In deel 1 gaat het om haar bruiloft en in deel 2 om de naderende planeet Melancholia en wat die komst met de hoofdpersonages doet. De bruiloft bevat een aantal vreemde verhaallijnen, vooral die rond de baas van Justine en zijn neefje dat haar een tagline moet zien te ontlokken. Deel 2 is beter want heeft een duidelijke focus.

Thematisch en visueel is de film wel erg interessant: Lars von Trier zegt in feite dat de mensheid overbodig is en dat die hele Aarde maar het beste kan verdwijnen. Een standpunt dat naar ik heb vernomen voortkomt uit zijn eigen depressie, en dat hij hier met alle kracht naar voren brengt. De film is schitterend om te zien en doet je bijna verlangen naar het moment dat er echt een enorme planeet op die van ons afkomt.

Fascinerend ook hoe de dreigende ondergang van de Aarde zich alleen in de achtertuin van zus Claire en man John lijkt af te spelen. Alsof dit naderende onheil alleen dit kleine groepje aan gaat. Een verfrissende blik ten opzichte van die rampenfilms die altijd shots van wereldsteden en plattelandsgemeenschappen over de hele planeet moeten laten zien als bewijs dat de ondergang echt de hele mensheid overkomt.
Erg mooie muziek ook, uit Wagners Tristan en Isolde.