Het plaatsje heet echt zo. Ik dacht dat die zee er als poëtisch element bij was gehaald maar in deze uithoek van de VS komt het ‘by the sea’ van pas als logische aanvulling op de zo Engels aandoende naam. Net als in Fargo (de film en de serie) ligt er voortdurend een laag sneeuw in Manchester by the Sea. Maar waar die bij Fargo meer een natuurelement is die vooral het isolement benadrukt, is de sneeuw hier een metafoor voor de stugheid van Lee Chandler. Casey Affleck is fenomenaal als de gebroken in zichzelf gekeerde Lee die ineens het voogdijschap van zijn neef Patrick opgedrongen krijgt door de dood van zijn broer.
Het is zo’n personage waaraan je een tijdje moet wennen. Lee zegt weinig, lijkt weinig ambities te hebben en is bot tegen alles en iedereen. Niet een personage om je aan te hechten. Toch doe ik dat omdat Affleck zo intens en tegelijk afwezig is dat je precies wilt weten wat er met hem aan de hand is en hoe de relatie met Patrick zich ontwikkelt. In flashbacks krijg je te weten waar het verborgen verdriet van Lee vandaan komt. Het grijpt je bij de keel en door de afwezigheid van sentiment en tranen en het ingehouden spel wordt dat alleen maar sterker. In een scene die nu al klassiek is, gaan Lee en zijn ex het gesprek aan over die gebeurtenissen als ze elkaar bij toeval tegen komen. De onmacht om hier woorden aan te geven, is overweldigend. Ze stotteren door het gesprek heen. De liefde die er ooit was, is begraven onder het verdriet. Lee loopt weg, zonder dat er iets bereikt is. Het is typerend voor de films van regisseur Kenneth Lonergan. Zijn personages zijn geen winnaars. Ze strompelen door het leven heen, zo goed en zo kwaad als mogelijk. Ze zijn echt.
