4.5/5 

In deze hilarische fictiefilm of, naargelang je standpunt, documentaire volgt acteur Casey Affleck zijn brother-in-law Joaquin Phoenix in diens moeizame strijd om afscheid te nemen van zijn acteursbestaan en een nieuwe carrière te beginnen als rapper. Op nietsontziende wijze schetsen ze samen een portret van een verward man, opgegroeid als son of Hollywood voor wie alles open ligt en wie alles lukt. Maar die ook aanbeden wordt door fans en media en niet weet hoe de echte wereld in elkaar steekt. Joaquin draait door, een vreemde reactie voor zijn volgelingen en voor iedereen die binnen de Hollywoodfirewall staat maar tegelijk een volkomen logische. Het Amerikaanse big budget filmsysteem met alles eromheen is uiteraard 1 grote grap waar de hele wereld maar in blijft geloven, domweg omdat er veel geld in te verdienen valt.

Affleck zit de tot een holbewoner uitgegroeide Phoenix voortdurend dicht op de hielen, en steekt zijn camera in elke genante situatie waarin zijn held belandt. Joaquin is een enorme klootzak die eens een flinke schop onder z’n hol moet krijgen. Maar wat krijgt hij? Slaafse volgelingen van zijn eigen leeftijd die geen eigen leven hebben en wie hij de huid volscheldt.
Wat I’m Still Here zo geniaal maakt is dat het zowel een film is, kijkend naar de rol die Joaquin speelt als wannabe rapper, en tegelijk een documentaire over een narcistische topacteur die op een kruispunt in zijn leven staat en daadwerkelijk na wil denken over hoe het verder moet.

Weten hoe het echt zit? Lees dit stuk in de NY Times.

En hier nog eens het beroemde optreden bij David Letterman