Ik heb wel eens gemopperd op Homeland in het verleden, over de iets te toevallige samenloop van omstandigheden of het gedrag van Carrie, en ook dit seizoen is niet perfect. Maar wat de serie ook deze keer weer zo fascinerend maakt is hoe dicht hij op de politieke werkelijkheid weet en durft te kruipen. Seizoen 7 komt direct achter de gebeurtenissen in 6 aan, met president Elizabeth Keane die een aanslag heeft overleefd en met harde hand orde op zaken wil stellen. Carrie is in eerste instantie een buitenstaander die voor haar dochter zou moeten zorgen maar teveel gedrild is in haar werk om niet iets te willen doen voor de nationale veiligheid. Die wordt namelijk niet alleen door het gedrag van Keane bedreigd maar ook door een poging van de Russen om Washington te infiltreren en politieke onrust te veroorzaken.
De situatie met haar dochter, zus en zwager is af en toe een vermoeiende kijkaangelegenheid met veel herhalingen, maar het vormt wel een mooi contrast met het politieke wespennest waarin naast Mathison en Keane ook Saul Berenson, een gecompromitteerde Chief of Staff, een ambitieuze senator die Keane wil wippen, een rogue FBI agent met al dan niet een dubbele agenda, een rechtse TV-host en een batterij Russen figureren. Het is veel maar nooit raak je het overzicht kwijt. Zoals bij House of Cards nog wel eens wil gebeuren, die andere politieke serie die zo dicht op de bizarre Trumpwerkelijkheid zit. Carrie Mathison is een personage waarvan je houdt of waarvan je een diepe afkeer hebt. Ik zit in eerste groep en zie alle foute beslissingen en haar irrationele gedrag als de dragers van haar karakter. Ze is bijzonder en dat maakt het kijken naar Homeland voor mij juist een feest. Puntjevanjestoelmateriaal dit en zelfs na 7 seizoenen vind ik dit nog steeds de meest urgente serie over de wereld van vandaag.