4/5
De film over het maken van Alfred Hitchcock’s grootste gok maar ook grootste triomf is niet overal goed ontvangen maar ik heb genoten. Dat komt vooral omdat ik al veel van de achtergrond van de regisseur en van Psycho wist. Ik heb twee biografieën en het beroemde boek van Hitchcock en Truffaut gelezen, en ik heb Psycho een keer of 10 gezien schat ik. Waaronder een keer in zo’n 50 etappes omdat ik er in 1994 een essay over heb geschreven waarin ik onderzocht wat de regisseur inzet aan middelen en wat het effect ervan was bij mij als kijker.Overigens gaat Hitchcock de film maar voor een beperkt deel over het maken van Psycho. Het is vooral een studie naar het huwelijk van Alfred en Alma, hun jarenlange persoonlijke en professionele band en de bedreigingen van die band. Zoals uitentreuren onderzocht, becommentarieerd en beschreven is was Hitchcock gefascineerd door zijn blonde leading ladies, en dat was bij Psycho (in de vorm van Janet Leigh) ook weer het geval. Alma zag het allemaal met lede ogen aan, wetende dat haar man er niet veel aan kon doen en haar nooit echt zou bedriegen. De band tussen de twee wordt sterk neergezet door Anthony Hopkins en Helen Mirren. Maar ook de rest van de cast is prima, met voorop een zeer geloofwaardige James D’Arcy (als de nerveuze Anthony Perkins) en Toni Collette (als de kordate productie-assistent Peggy Robertson). Veel mooie momenten ook, met de clashes die Hitch had met Universal-hoofd Barney Balaban en met de censorboard en het filmen van de fameuze douchescene. Of Anthony Hopkins een geloofwaardige Hitchcock is? Jawel hoor. Hij lijkt niet echt op m (vooral de ogen zijn anders) maar als je daar voorbij kan kijken is het prima.