Wat gebeurt er met je als je ontdekt dat het leven dat je denkt te leiden een illusie is? Als je eigen unieke identiteit voor je partner inwisselbaar blijkt? Als het geluk dat je met hem denkt te delen en het gezin dat jullie vormen voor hem niet genoeg is? In Das Herz ist ein dunkler Wald onderzoekt Nicolette Krebitz de scheuren die onder het dagelijks middenklassegeluk verborgen zitten. Als Marie er achterkomt dat Thomas een dubbelleven blijkt te leiden stort ze in eerste instantie ineen. Maar al snel weet ze zich te herpakken en ze start een zoektocht naar het ‘waarom’. Die leidt haar naar een kasteel waar Thomas op een gemaskerd bal een optreden verzorgt (hij is muzikant), en waar ze de mensen ontmoet die een rol vervullen in diens tweede leven. De sfeer van de vertelling krijgt met het bal, en de scènes en lokaties daaromheen, een surrealistisch karakter. Via vervreemdende camerabewegingen, ronddolende personages en flarden van dialogen raakt Marie steeds meer verstrikt in haar gedachten, en al snel is niet meer duidelijk waar de realiteit ophoudt en de fantasie begint. De gevoelswereld van Marie wordt daarnaast geïllustreerd met scènes waarin we het stel zien aan het begin van hun relatie. Tegen een zwart doek en op een leeg toneel vechten ze de oeroude strijd tussen de seksen uit, in een serie theatrale maar indrukwekkende dialogen. De parallellen met Stanley Kubricks Eyes Wide Shut zijn duidelijk, en ook hier dringt zich de vraag op of het om een meesterwerk gaat of om een pretentieuze parabel over seks en macht. Als Marie de volgende ochtend als een moderne Medea naar haar kinderen terugkeert, is haar oplossing een logische afsluiting. Een hoogdravende maar moedige film, die veel van de kijker vraagt maar er ook veel voor teruggeeft.